Ανέβαινε τις σκάλες του μετρό. Σκαλί σκαλί, ατσαλάκωτος, ψηλός και επιβλητικός. Το γκρίζο κοστούμι του έδειχνε σαν καινούριο, δεν ήταν-μπορούσες να δείς τους αγκώνες του σακακιού και τα γόνατα στο παντελόνι να γυαλίζουν λίγο.

Κάπου τον ξέρω.

Περπάτησε μερικά μέτρα στον πεζόδρομο. Το πρόσωπο του έδειχνε καθαρό αλλά συνοφρυωμένο. Στο πέτο του σακακιού του ήταν καρφωμένη μια γυαλιστερή καρφίτσα με ένα ασημί σύμβολο πνιγμένο σε μπλέ σμάλτο. Κοντοστάθηκε σε μια βιτρίνα.

Θυμήθηκα! Τον είχα γνωρίσει σε μια τράπεζα, ήταν διευθυντής του καταστήματος. Έτρεχε με χαρτιά στα χέρια, μίλαγε με πελάτες, έδινε εντολές σε ταμίες, εγκρίσεις στο σύστημα, «θα έχουμε τα χαρτιά έτοιμα τη Δευτέρα, πέραστε να υπογράψετε.»

Η βιτρίνα έγραφε «Τζάκποτ 7.500.000». Πήρε μια βαθιά ανάσα. Κοίταξε γύρω, ανακάτεψε λίγο τα μαλλιά του νευρικά και έστρωσε το πέτο με το «παράσημο» της τράπεζας-εργοδότη του. Εβαλε το χέρι στην τσέπη του παντελονιού του, έκανε δυο βήματα και μπήκε στο πρακτορείο.

Σε μερικά λεπτά βγήκε κρατώντας στο χέρι του το λαχείο. Μαζί με αυτό κρατούσε και μερικές δεκαετίες νεοελληνικής ιστορίας.

 

 

Τον Μανώλη τον γνώρισα το 2011 στην πλατεία Συντάγματος, με μια κάμερα στο χέρι ρούφαγε τις πρωτόγνωρες στιγμές που ζήσαμε τότε. Απο εκείνη τη χρονιά συναντηθήκαμε άλλες 2-3 φορές.

Κάθε φορά η κουβέντα περιστρεφόταν γύρω απ’τα πλάνα αυτά. «Πότε θα το δούμε ρε Μανώλη;» 

Πότε θα δούμε τι έγινε τότε; Πότε θα αποκωδικοποιήσουμε πραγματικά τις αληθινές επιδράσεις εκείνης της κινητοποίησης;

Γιατί σήμερα, περισσότερο απο κάθε άλλη φορά, πρέπει να θυμηθούμε τι είμαστε ικανοί να κάνουμε.

 

Την Κυριακή λοιπόν 21 Σεπτεμβρίου στις 21:00, στην Καραγιώργη Σερβίας, κέντρο αγώνα των καθαριστριών, θα προβληθεί το ντοκιμαντέρ: «Άμεση δημοκρατία … Η φράση που δεν τέλειωσε». 

 

Αντιγράφω απο το event στο FB

«Το Μάιο και τον Ιούνιο του 2011, η Αθήνα έγινε το κέντρο του παγκόσμιου ενδιαφέροντος. Στην Πλατεία Συντάγματος συγκεντρώθηκαν άνθρωποι πολύ διαφορετικοί μεταξύ τους, για να διεκδικήσουν την αξιοπρέπεια που του στερούσαν οι κυβερνητικοί «ζητιάνοι» των δόσεων του Διεθνούς Νομισματικού Ταμείου.
Οι άνθρωποι της Πλατείας αυτοοργανώθηκαν και αποπειράθηκαν να ορίσουν βιωματικά την έννοια της Άμεσης Δημοκρατίας.

Το ντοκιμαντέρ του Μανώλη Παπαδάκη παρακολουθεί μέρα με τη μέρα τα συμβάντα της Πλατείας Συντάγματος μέσα από το υποκειμενικό βλέμμα των πρωταγωνιστών της: την αμηχανία, την χαρά και τον ενθουσιασμό των πρώτων ημερών.

Ζει μαζί τους τις πρώτες αυθόρμητες μαζικές συνελεύσεις και τις προσπάθειες να δημιουργηθεί κάτι νέο. Κάτι που δεν ξέρουν ακριβώς τί είναι. Εκεί στην πλατεία ανοίγουν τον δρόμο προχωρώντας.

Καταγράφει την πρωτόγνωρη γιορτή που γίνεται κάθε μέρα στο κέντρο της Αθήνας με ανθρώπους όλων των ηλικιών και την αδυναμία των κατασταλτικών μηχανισμών να κατανοήσουν πώς, αφού τους τσακίζουνε στο ξύλο, και τα χημικά, τη βία , αυτοί βγάζουν τις λύρες και χορεύουν.

Ένα ντοκιμαντέρ που δείχνει έναν λαό, ο οποίος ειρηνικά και ώριμα, ορίζει ξανά- εκεί στην Πλατεία Συντάγματος το νόημα του ενεργού πολίτη.»

 

Στον απόηχο της «πολύ σκληρός για να πεθάνει» χθεσινής επιχείρησης της Ελληνικής Αστυνομίας τα σημερινά πρωτοσέλιδα είναι ξεκαρδιστικά. Ο ανυπολόγιστος όγκος σκατών που ταϊζουν τα κεφάλια-λεκάνες των νοικοκυραίων είναι ενδεικτικός της Συνέχεια →

Άρθρο του MorganSBailey

Ένα από τα φαινόμενα που έφερε μαζί της η όχι και τόσο νέα κατάσταση στην Ελλάδα είναι και το, ας πούμε κίνημα, των «Αγανακτισμένων». Ένα φαινόμενο που από τις πρώτες του μέρες δέχτηκε σωρεία κριτικής και προβολής πανταχόθεν. Κάποιοι προσπάθησαν να το οικειοποιηθούν, κάποιοι προσπάθησαν να ταυτιστούν αλλά απογοητεύθηκαν, κάποιοι το απέρριψαν ως ανερμάτιστο, άλλοι ως ένα πυροτέχνημα του ελληνικού θυμικού, πολλοί –εκ των έσω μάλιστα- κατέδειξαν τη συμμετοχή ομάδων που κινούνται στα όρια της νομιμότητας, ή πέρα από αυτά.

Το είδαμε επίσης να εκφυλίζεται, με τον όρο «αγανακτισμένος» να γίνεται της μόδας, με μια διάθεση περιφρονητική, ή απλώς ελαφρά χιουμοριστική. Και γράφω το «είδαμε», γιατί αναφέρομαι στην τηλεόραση, η οποία έπαιξε πολύ καλά το ρόλο της στον εκφυλισμό της λέξης. Όπως ο δυτικός ‘πολιτισμός’ έχει ήδη εκφυλίσει έννοιες όπως η επανάσταση (βλέπε «επαναστατικές» κρέμες νυχτός κλπ), έτσι είδαμε προσωπικότητες – φιάλες κενές περιεχομένου της τηλεόρασης να δηλώνουν «αγανακτισμένοι», όπου η κάθε Βασίλω είδε γάμο και χαρά στην πλατεία Συντάγματος, αντί της οργής και της αγανάκτησης.

Από ανθρώπους των περισσότερων ιδεολογικών χώρων ακούσαμε την απόλυτα δικαιολογημένη άποψη ότι δεν μπορεί, όλοι αυτοί που μαζεύονται εκεί πέρα καθημερινά να είναι άμοιροι ευθυνών. Τόσες χιλιάδες κόσμου, ούτε ένας δε διατήρησε πελατειακές σχέσεις με πολιτικούς άρχοντες, ούτε ένας δεν έβαλε βύσμα στο στρατό, ούτε ένας δεν ψήφισε την παρούσα κυβέρνηση;

Όπως και να ‘χει, από τις πρώτες μέρες η «πλατεία» χωρίστηκε στα δύο. Άλλωστε το έχουμε το βίτσιο να χωριζόμαστε σε ορεινούς και πεδινούς από καταβολής νεοελληνικού κράτους. Η «κάτω πλατεία», ακριβώς γιατί άφησε τις μούντζες και τα συνθήματα προς αναζήτηση σταθερών ιδεολογικών βάσεων και αιτημάτων, έχει ένα προνόμιο: της εξάπλωσης. Διότι μπορείς να μουντζώνεις μόνο στο χώρο μπροστά στη Βουλή, αλλά οι ιδέες δε χρειάζονται χώρο, χρειάζονται γόνιμα μυαλά.

Και όταν αδειάζεις την πλατεία με τακτικές άλλων εποχών, έχεις επίσης, πεισμωμένα μυαλά.

 

 

 

 

 

Που λες αγαπητέ μου υπηρεσιακέ συμπολίτη το καλοκαιράκι, όχι στην ακρογιαλιά αλλά στην Ομόνοια,  ο υπογράφων συνελήφθη λόγω εκκρεμόντων ενταλμάτων, μη πάει ο νούς σου στο κακό, από κάτι αρχαίες κλήσεις που ποτέ δεν μου κοινοποιήθηκαν οι δικάσιμοί τους. Ως επακόλουθο πέρασα την νύχτα στο κρατητήριο του τμήματος Ομονοίας με όλες τις ανέσεις  και τους συνφιλοξενούμενους που μπορεί να έχει το εν λόγω κατάλυμα, Μια πατσαβούρα που στα νιάτα της ήταν κουβέρτα του ελληνικού στρατού, έναν μαχαιρωμένο Αλβανό, μια Ρουμάνα πουτάνα, δύο Μαροκινούς και έναν Έλληνα. Ω ναι, Έλλην.

Ο Έλλην λοιπόν, σωστά μάντεψες υπηρεσιακέ μου συμπολίτη, ήταν πρεζάκι. Καταγωγή από τα Γιάννενα, με δύο παιδιά τα τελευταία τρία χρόνια είχε φύγει από το σπίτι τη γυναίκα και τα παιδιά του. Στην Αθήνα έφτασε κατεβάζοντας με κλεμμένο αυτοκίνητο ως οδηγός κάτι λαθρομετανάστες επ’ αμοιβή χωρίς να ξέρει ότι και ήταν λαθρομετανάστες και ότι το αυτοκίνητο ήταν κλεμμένο. Ήταν άνεργος μου είπε και ήθελε τα λεφτά για το σπίτι. Μπήκε φυλακή για αυτό και μετά από μια διετία βγήκε με αναστολή όπου επέστρεψε όχι σπίτι αλλά στην Ομόνοια , μια που η φυλακή του έμαθε την πρέζα.Έκτοτε, γινόταν και πρεζόπινε πέριξ της πλατείας Ομονοίας.

Οι μαύροι, μου είπε, είναι καλά παιδιά, και ξέρουν να κάνουν και δουλειές. Τι εννοείς, τον ρώτησα. Φέρνουν τους δικούς τους απ΄την αραπιά και τους βάζουν να  σπρώχνουν. Φέρνουν και γυναίκες για να στήνονται στη πλατεία θεάτρου και γύρω, μου συμπληρώσε με νόημα. Τα έχω δει είπα, και μου κάνει εντύπωση πως με τόση αστυνομία γύρω γύρω συνεχίζει έτσι χαλαρά αυτό. Άσε ρε, με διέκοψε, αφού είναι συμφωνημένα όλα. Τον προηγούμενο μήνα αν κατέβαινες, για μερικές μέρες δεν έβλεπες ψυχή στα στέκια τους. Είχε στραβώσει η συμφωνία με κάτι καινούριους μπάτσους, τους κάνανε ντου και τους μάζεψαν όλους. Μετά από κάτι μέρες βέβαια ήταν πάλι έξω. Συμφώνησαν να δίνουν το μερίδιο, μιλήσανε για μερικούς. Κάτι έδωσαν, κάτι πήραν. Έτσι πάει φίλε εδώ κάτω.

Κάτι δίνεις κάτι παίρνεις. Η ιστορία αυτή μου στοίχισε μισό πακέτο καπνού είναι η αλήθεια γιατί ο Γιαννιώτης νέος φίλος μου πέρναγε χαρμάνες και κάπνιζε σαν το φουγάρο του Αίολος Κεντέρης. Πήρα όμως μερικές εικόνες που μου μετέδωσε, οι οποίες τριβέλιζαν το μυαλό μου όλη την επόμενη ημέρα που κάτι πιτσιρικάδες μπάτσοι με τραβολογούσαν στην εισαγγελία σαν κοινό ποινικό. Να μου πεις δεν είχες πληρώσει τις κλήσεις, κοινός ποινικός ήσουν. Α ναι, πάνω απ’όλα ο νόμος. Ο νόμος.