Διαβάζοντας κανείς πρακτικά από τη Δίκη της Νυρεμβέργης θα συναντήσει πολλές φορές μαρτυρίες στρατιωτών των SS καθώς και κατηγορουμένων οι οποίοι δικαιολογούσαν τα εγκλήματα που είχαν διαπράξει ως «εκτέλεση διαταγών» . Οι δεσμοφύλακες που υπηρετούσαν σε στρατόπεδα συγκέντρωσης πολλές φορές ξέσπαγαν σε κλάματα λέγοντας  » Αυτά ήταν τα φρικαλέα πράγματα που μας διάτασσαν-ανάγκαζαν να κάνουμε» παρ’όλο που πολλοί από αυτούς πόζαραν με χαρά όταν οι ανώτεροι τους τους παρασημοφορούσαν κατά τη διάρκεια του πολέμου για την προσφορά τους στο τρίτο Ράιχ. Για τον απλό παρατηρητή ήταν μια ολοφάνερη περίπτωση σχιζοφρένειας. Κοιτώντας όμως πιο βαθιά, επρόκειτο για μια απλή διαστροφή.

Ο Ζίγκμουντ Φρόυντ είχε χρησιμοποιήσει όρους για να περιγράψει το φορέα που ωθεί το εκάστοτε υποκείμενο ηθικά. Όρους όπως Το Ιδεώδες Εγώ, και το Ιδεώδες του Εγώ. Δηλαδή το ποιο θα ήθελε να είναι το υποκείμενο-η ιδανική πλευρά του εαυτού του και το ποιόν προσπαθεί το υποκείμενο να εντυπωσιάσει-τον Μεγάλο Άλλο κατά τον Ζακ Λακάν. Όταν λοιπόν ένας άνθρωπος θέτει εαυτόν στη χρήση μια μεγαλύτερης ιδέας – υπο το βλέμμα του Μεγάλου Άλλου- αντιστρέφει μια του φαντασίωση. Την φαντασίωση για εξουσία. Αυτή η αντιστροφή είναι ευρύτερα γνωστή ώς διαστροφή.

Στην περίπτωση των ΜΑΤ στους δρόμους των πόλεων καθώς και στους λόφους της Κερατέας αυτό το καιρό, διαπιστώνουμε ακριβώς αυτές τις συμπεριφορές. Οι άντρες των διμοιριών αντιστρέφουν την ενδόμυχη ανάγκη τους για κατοχή και άσκηση εξουσίας, προφανώς δημιουργημένη από ταλαιπωρίες των μαθητικών εφηβικών και μετεφηβικών τους χρόνων, σε ανάγκη να υπηρετήσουν τη μεγαλύτερη αξία-τις διαταγές των ανωτέρων και της πολιτείας, εκλογικεύοντας και νομιμοποιώντας επιθετικές και παράνομες συμπεριφορές, όπως ξυλοδαρμούς, φθορά ξένης περιουσίας, παράνομη παρακράτηση. Στη συνέχεια για να κορυφώσουν αυτή την διαστροφή κοινοποιούν ανακοινώσεις μέσω των συνδικαλιστικών τους οργάνων που κάνουν λόγο για «αστυνομικούς-σάκους του μποξ», για εξάντληση από την εκτέλεση των διαταγών των ανωτέρων τους καθώς και για το μη υπεύθυνο των πράξεών τους μια που αυτές περικλείονται από τον μανδύα της καταπίεσης του λειτουργήματος που καλούνται να επιτελέσουν.

Αυτές οι διαστροφές λοιπόν, μέσα από το σύστημα ιεραρχίας που είμαστε εκπαιδευμένοι να αποδεχόμαστε και να αποζητάμε πολλές φορές, δίνουν την ευκαιρία σε ένα πραγματικά παράλογο και απάνθρωπο κατεστημένο να κυβερνά και να διαιωνίζεται προς όφελος των λίγων, χρησιμοποιώντας άτομα μειωμένης αντίληψης, κρίσης και ηθικής ως ομάδες περιφρούρησης.

Αυτά να τα θυμάστε την επόμενη φορά που αναρωτηθείτε:  Γιατί βαράς ρε μαλάκα?

Έχει καταντήσει αηδία η ανικανότητα των κυβερνητικών να διαπραγματευτούν. Από συναντήσεις κορυφής μέχρι την Κερατέα. Αφού καμιά φορά σκέφτομαι ότι αν τους έπαιρνε θα κατέβαζαν ΜΑΤ και στις Βρυξέλλες μπας και εκβιάσουν καμιά θετική εξέλιξη. Όχι για εμάς, για την καρέκλα τους και για να γλιτώσουν από τη στιγμή που θα επιβιβάζονται σε ελικόπτερα υπό την υπόκρουση μελωδιών από κρότου-λάμψης και ευωδιές  καπνογόνων.

Στην υπόθεση του μεγάρου Υπατίας έπρεπε να υποσχεθούν λαγούς και να υλοποιήσουν ούτε στιφάδο για να το λήξουν. Στην Κερατέα δημιουργούν μια πολεμική σύρραξη κάνοντας τα ΜΑΤ αγροφύλακες για να επιβάλλουν με το ζόρι τις παράνομες και καταχρηστικές αποφάσεις τους. Όταν όμως υποβαθμίζεται ξανά η πιστοληπτική ικανότητα της χώρας από τα κοράκια των κερδοσκόπων, που δείχνει περίτρανα το άκυρο των κυβερνητικών επιλογών, αρκούνται σε ένα «Η Ευρωπαϊκή Ένωση πρέπει να ελέγξει αυτές τις εταιρίες» .Μιλάμε με για τέτοιες κότες. Για τις κότες αυτές που υπεραμύνονται της δαπάνης 6,5€ εκατομμυρίων μηνιαίως λέγοντας: “Η  Ελλάδα έχει τις δικές της προτεραιότητες, τα δικά της εθνικά συμφέροντα, θέλοντας να έχει ρόλο στην κεντρική σκηνή των αποφάσεων της βορειοατλαντικής συμμαχίας και της Ε.Ε.”

Πόσο νύχτα έχει στα, ελάχιστα ομολογουμένως, εγκεφαλικά σας κύτταρα? Θυσιάζετε γενιές ολόκληρες προσπαθώντας να επιβάλλετε την ανικανότητα σας και να την κάνετε μέθοδο. Κάνετε ένα ολόκληρο σύστημα που υποτίθεται ότι θα πολεμούσατε, να τρίβει τα χέρια του. Αυτό βέβαια μας δείχνει ότι δεν είστε τίποτα άλλο παρά εντολοδόχοι του.

Βέβαια από την άλλη δεν φταίτε μόνο εσείς. Φταίμε και εμείς. Που ακόμα αναρωτιόμαστε αν συμβαίνουν όλα αυτά. Δεν τα έχουμε χωνέψει. Δεν καταλαβαίνουμε τι μας γίνεται. Κάνουμε αποσπασματικές κινήσεις αντίδρασης και καμία πραγματική κίνηση να αλλάξουμε κάτι. Συνεχίζουμε να είμαστε διαιρεμένοι, να προσπαθεί ο καθένας να εξυπηρετήσει το δικό του εγώ, την ανάγκη του για ξέσπασμα ή τα όσα συμφέροντα του έχουν μείνει.

Τελικά απλά φοβάμαι. Φοβάμαι μη φτάσουμε στο σημείο που το πώς θα αλλάξουν τα πράγματα δεν θα μας νοιάζει. Θα μας νοιάζει να αλλάξουν. Με όποιο κόστος.