Tagged: εξομολογήσεις

Κάστρα και πολιορκητές

maxresdefaultΟι άνω των 30 θα το θυμάστε. Βγαλμένο απο τις ζωηρότερες εικόνες της φαντασίας μας ή ακόμα απο έναν μαγικό στα παιδικά μας μάτια κόσμο, αυτόν που μέσα ζούσαν οι ιππότες και οι ευγενικοί σκοποί τους. Απο τα αγπημένα μου παιχνίδια μια που, αντίθετα με όσα πίστευαν οι συνομήλικοί μου τότε, θεωρούσα πως ήταν ένα παιχνίδι στρατηγικής.

Θυμάμαι πως καθόμουν αντίκρυ με τον αντίπαλο και παρατηρούσα προσεκτικά πιο σημείο της δομής του κατασκευάσματός του ήταν το περισσότερο αδύνατο για να κατευθύνω πάνω του τα στρογγυλά κόκκινα η μπλέ πραγματάκια, τα πυρομαχικά μας, με τους καταπέλτες που είχα στη διάθεσή μου.

Αντίστροφα όταν «έχτιζα» το κάστρο μου Συνέχεια →

#occupyfear Αυτό που φοβάμαι περισσότερο…

Ο φόβος. Αυτό το ανυπέρβλητο όπλο που χρόνο με το χρόνο στρέφει την κάννη του πάνω μας. Μια κάννη που είναι παντού. Στις τηλεοράσεις και τα στόματα των ευαγγελιστών τους,  στα μυαλά των ανθρώπων γύρω μου, στα μάτια όσων με κοιτούν.  Ο φόβος του σκοταδιού που σιγά σιγά κυριεύει τα μέσα μας.

Γίνεται γράμμα και κρύβεται μέσα στα λεφτά, στο φαΐ, στο φώς, στο γραφείο, στη φυλακή, στη φρίκη και τη φωτιά. Γίνεται ιδέα και κρύβεται μέσα στα βιβλία, τις σκέψεις, τις κυβερνήσεις και τους φύλακές τους. Στους υπολογιστές που γράφουν το όνομα μου και πρέπει να φοβηθώ για αυτό, στις υπηρεσίες που ανταλλάσω το φόβο μου με επίδομα. Στην αγκαλιά που φοβάμαι μη χάσω.

Μα αυτό που φοβάμαι περισσότερο και από τον κάθε σωτήρα μου, περισσότερο κι απο την πείνα ή την αγάπη, περισσότερο από όλους αυτούς που μου τον επιβάλλουν αυτό το φόβο, είναι να μη γίνω το κτήνος που θέλουν να είμαι. Να μη γίνω ο κανίβαλος που τους εξυπηρετεί, να μη μεταβληθώ σε αυτό το άβουλο μικρό ανθρωπάκι που κρυμμένο πίσω φτηνές δικαιολογίες και παλιές ιδεοληψίες σκούζει σαν τον αναμάρτητο που ακόμα τον περιμένει η πέτρα να την ρίξει.

Αυτό που φοβάμαι περισσότερο είναι ο κακός μου εαυτός.

Οι ορδές των ηλιθίων θα επιστρέψουν

Θα επιστρέψουν. Οι αδίστακτοι παχύσαρκοι πολιτικάντηδες με τα χρηματοοιοκονομικά θαύματα και επιτόκια φίδια. Τα λιγδιασμένα τσιράκια τους, ξεχασμένα απο μια άλλη εποχή και οι φαντασμένοι οι μπάτσοι τους θα επιστρέψουν. Οι εκπρόσωποι τύπου τους γεμάτοι θράσσος και αποβλακοσύνη θα επιστρέψουν. Οι ορδές των ηλιθιών θα επιστρέψουν.

Οι δημοσιογραφίσκοι της δημιουργίας «πραγματικότητας», οι σαπισμένοι κοντυλοφόροι που αγοράστηκαν με λίγη ταξική ασφάλεια θα επιστρέψουν. Οι εκδότες του πόρνου αλλά ελεύθερου τύπου με τα βρωμερά λαυράκια τους θα επιστρέψουν. Το κίτρινο χρώμα και τα σκατιασμένα φύλλα των αξιοσέβαστων ξεπουλημένων φυλλάδων θα επιστρέψουν

Οι σοφοί των απέναντι παράθυρων και των τηλεοπτικών αποκαλύψεων θα επιστρέψουν. Οι απατεώνες της οικονομικής επιστήμης και των αδηφάγων αγορών θα επιστρέψουν. Οι γελοίοι στοχαστές ορεγόμενοι την κανονικότητα θα επιστρέψουν.

Οι αστείοι ονειροπόλοι και εραστές του αύριο που δεν έρχεται ποτέ, οι ελπίζοντες πως η τύχη τους θα αλλάξει με τη σκέψη, οι αυτόχειρες ψηφοφόροι και κατουρημένοι εθνικόφρονές με καθαρό ελληνικό κώλο, θα επιστρέψουν. Οι αυτόκλητοι εθνικοί σωτήρες που γλύφουν τα δάχτυλά τους βουτώντας τα στο βάζο με το φόβο θα επιστρέψουν.

Οι εξυπνάκηδες της καθημερινής πρωινής διαδρομής θα επιστρέψουν, όλα τα σημάδια της σήψης και οι αντιπρόσωποί τους θα επιστρέψουν. Οι ανώτεροι οι κατώτεροι οι αστοί οι μικροαστοί, οι δεξιοί οι αριστεροί οι κεντρώοι, καραγκιόζηδες απομεινάρια άλλων καιρών που περιμένουν την επόμενη εξουσία να φανεί γενναιόδωρη, θα επιστρέψουν.

Είναι αναπόφευκτο.

Οι ορδές των ηλιθίων θα επιστρέψουν.

The Barber Shop

Δεν έχω ιδέα από μουσικές και ραδιόφωνα. Γενικά δεν έχω ιδέα. Το μόνο που μου έχει μείνει είναι το μούσι και αυτό το επικήρυξαν. Ήταν ύποπτο είπαν. Από τότε κρύβομαι σε κουρεία για ξεκάρφωμα. Ευτυχώς κανείς δεν ξέρει που είμαι.

The Barber Shop θα ξυρίζει και θα κουρεύει στον SNR το ραδιόφωνο του adslgr.com απο την Τετάρτη 14 Σεπτεμβρίου και κάθε Τετάρτη και Παρασκευή 22:00 με 24:00

Για ακρόαση είναι απαραίτητη η γονική συναίνεση

Βοήθεια μας.

 

P.S. Δεν άντεξα να μη την βάλω. Δώρο από τον αγαπημένο @Domianos.

Σα φίλος σου μιλάω…

Εσύ που με κοιτάς τώρα, και με διαβάζεις με τα μάτια σου. Ξέρω. Ξέρω πως ζορίστηκες να φτάσεις ως εδώ. Πως ότι και αν συνέβαινε χαμογελούσες μα δεν το κάνεις πια. Ακόμα και μέσα σε τούτη τη βρώμικη πόλη με τα ψηλά τείχη, όταν σήκωνες ψηλά το κεφάλι, χόρταινες ουρανό μα πια δεν κοιτάς πάνω. Είχες αυτή τη μανία να νομίζεις ότι είσαι χωρίς να έχεις ακόμα και όταν όλοι γύρω, σου φώναζαν το αντίθετο. Μα ξεχάστηκες, και χάθηκε η μανία.

Σα φίλος σου μιλάω, βρες τα ξανά αυτά. Όχι δεν φταίνε οι γύρω και τα ζόρια, εσύ φταις. Που πήρες απόφαση να παραδοθείς. Που νιώθεις κουρασμένος. Που ξέχασες ποιος ήσουν και τι σήμαινες. Πρέπει να θυμηθείς ποιος ήσουν και να νιώσεις πάλι τι σημαίνεις. Να γνωρίσεις ξανά αυτόν τον μεγάλο ήρωα μέσα σου. Αυτό το θηρίο που όλα τα βλέπει αγκαλιές και μπορεί ακόμα να χαμογελάσει. Και να του επιτρέψεις να το κάνει. Να του επιτρέψεις να σταματήσει να γκρινιάζει, να του επιτρέψεις να μάθει κι άλλα, να του επιτρέψεις να προσφέρει και να αγαπήσει. Ξανά. Δεν φταίνε οι άλλοι, εσύ φταις που αφήνεσαι.

Σε ξέρω, δεν είσαι κακός ούτε μίζερος. Είσαι μεγάλος και σημαίνεις πολλά. Είσαι εσύ. Για αυτό στα λέω αυτά σα φίλος,  εσένα που με κοιτάς τώρα και με διαβάζεις με τα μάτια σου, μέσα από τον καθρέφτη.