Έχουμε μπροστά μας τέσσερα χρόνια παρά
τέσσερις μήνες διακυβέρνησης, είτε έτσι είτε αλλιώς.

Από την ομιλία το Α.Τσίπρα στην Κ.Ε. του Σύριζα στις 23 Μαΐου.

Ποιός θέλει εκλογές;

Κανείς. Εδώ και εβδομάδες μεσούσης της διαπραγμάτευσης,  εξώφυλλα εφημερίδων, site και διάφοροι «λαγοί» διατυμπανίζουν πως αν ο Α. Τσίπρας βρει τοίχο στη διαπραγμάτευση θα πρέπει να απευθυνθεί ξανά στην κάλπη για να του δείξει το δρόμο. Άλλοι πάλι μιλάνε για Συνέχεια →

Ιούνιος 2012 – Δεκέμβριος 2014.

ΝΔ και Πασοκ κυβερνούν τη χώρα για 31 μήνες που θα μείνουν στην Ελληνική ιστορία ως η περίοδος με την 3η πιο μισητή κυβέρνηση παγκοσμίως*. Σε μια διαδρομή 25 ημέρων, και μέχρι τις εκλογές της 25ης Ιανουαρίου, επιχειρούμε να καταγράψουμε μερικά απο τα σημαντικότερα γεγονότα που προκάλεσε η συγκεκριμένη κυβέρνηση με τις πράξεις και τις παραλήψεις της.

Γιατί, “όσοι δεν θυμούνται το παρελθόν, είναι καταδικασμένοι να το επαναλάβουν.” (George Santayana)

*Δημοσκόπηση Gallup Οκτ. 2014

Το 31mines25meres.wordpress.com θα ενημερώνεται καθημερινά με τον μήνα που αντιστοιχεί σε κάθε ημέρα όπως και η σελίδα facebook. Τυπώστε τα, μοιραστείτε τα, τονώστε την μνήμη των γύρω σας. 

 

Βοήθεια μας. 

Πέρυσι που λέτε, γύρω στον Ιούνιο την εποχή που τρώγαμε τα σωθικά μας στις πλατείες, ο Αντώνης Σαμαράς είχε πάρει σβάρνα τας Ευρώπας να δημιουργήσει τις συνθήκες ώστε να πραγματοποιήσει το όνειρο του: Να γίνει πρωθυπουργός.

Μέσα στις διάφορες επαφές είχε και συνάντηση με τον τότε Γάλλο πρωθυπουργό Φρανσουά Φιγιόν. Στη συνάντηση αυτή σύμφωνα με δημοσιογράφο της Figaro που μίλησε στον Μπάμπη Παπαδημητρίου στο ΣΚΑΙ είπε το παρακάτω αμίμητο:

Αυτό συνέβη τον Ιούνιο πέρυσι. Τον Ιούνιο φέτος, μόνο ένα χρόνο μετά, πολλοί απο τους συμπολίτες μας και ένας κορυφαίας σύλληψης και εφαρμογης εκλογικός νόμος τον άνθρωπο αυτό τον έκαναν πρωθυπουργό.

Μνήμη χρυσόψαρου? Όχι. Μνήμη τηλεόρασης. Τηλεοπτική μνήμη. Οτι έπαιξε παλιότερα δεν συνέβη ποτέ. Ο κυριάρχη ιδεολογία πούλησε τα απαραίτητα μηνύματα στην ευαίσθητη RAM των συμπολιτών μας σβήνοντας ότι άλλο είχε γραφτεί στο παρελθόν.

Έτσι είπα να σας το θυμήσω.

«Φοβάται πως αν ψηφίσει κάτι διαφορετικό θα χάσει τη σύνταξή του»

Ο χειρότερος μας φόβος είναι ο χειρότερός μας εαυτός. Αυτός που προτιμά την ησυχία του και δεν βλέπει με καλό μάτι τις αλλαγές.

Ας μην κοροϊδευόμαστε. Αυτό που χρειάζεται είναι ένα γερό reboot. Δεν ξέρω αν ο Τσίπρας είναι ικανός να το προκαλέσει αλλά είμαστε ήδη σε έναν δρόμο πρωτοφανών εξελίξεων. Γεγονός που συνέβη γιατί τρία χρόνια τώρα υπάρχει ένας συνδυασμός εξευτελιστικών συμπεριφορών απο το κράτος στον πολίτη, εξαθλίωση της κοινωνίας, ξεπούλημα και άπειρη μπουρδολογία.

Ε λοιπόν όλο αυτό ήταν σαν ένα βουνό μπαρούτι που περίμενε μια σπίθα. Η σπίθα ήρθε με τη μορφή ψήφου απο κάποιους που δεν φοβήθηκαν. Όχι γιατί δεν είχαν κάτι να χάσουν. Ξέρω πολύ κόσμο που αποφάσισε να ψηφίσει διαφορετικά απο ότι ψήφιζε χωρίς τάσεις εκδίκησης, χωρίς θυμό, χωρίς να έχει κυριαρχήσει πάνω του το θυμικό. Με καθαρό μυαλό αποφάσισε συνειδητά να δώσει ώθηση ώστε να αλλάξει αυτή η κανιβαλλιστική δεινοσαυρική κατάσταση που λυμαίνεται τις ζωές μας χρόνια.

Ο Τσίπρας δεν είναι η καλύτερη λύση. Όλοι όσοι μπορούν να δούν πέρα απο τις αριστερόστροφες παρωπίδες τους μπορούν να το καταλάβουν. Όυτε η μόνη. Όμως είνα ένα βήμα μπροστά. Είναι ένα βήμα μπροστά ακριβώς γιατί πρώτη φορά παίζει στο γήπεδο της εξουσίας. Ακριβώς γιατί τα μειονεκτήματά του σε σχέση με την «διακυβέρνηση» ενός κράτους όπως την ξέρουμε μέχρι τώρα, είναι πλεονεκτήματα. Γιατί θα πρέπει να βρεί λύσεις. Θα πρέπει κάποιοι να ακονίσουν επιτέλους το μυαλό τους και να προτείνουν καινούρια πράγματα. Ναι δεν επαρκεί το στελεχειακό δυναμικό για την επάνδρωση του δημόσιου τομέα. Βρείτε λύση. Κάντε κάτι διαφορετικό. Ναι υπάρχει η αγωνία για το αν θα συνεχίσουμε να παίρνουμε λεφτά. Να βρείτε λύση. Διαφορετική απο τις μέχρι τώρα. 

Για πρώτη φορά ακούμε αυτές τις μέρες να επανέρχεται η συζήτηση για το ευρωομόλογο. Αυτό για το οποίο τελικά κανείς δεν ήθελε να ακούσει κουβέντα. Ανάγκα και οι θεοί πείθονται. Πίεση θέλει απο όλους. Ναι ο Τσίπρας δεν είναι η καλύτερη λύση. Ούτε ο φόβος είναι. Ούτε το βόλεμα σε μια περιθωριακή ριζοσπαστική αντίθεση με όλα. Ένα βήμα πιο μπροστά θελει. Να καταλάβουμε οτι κάποια πράγματα που μας πουλάνε ως αδύνατα, είναι τελικά δυνατά.

Όλο το παιχνίδι θα παιχτεί τις τρείς τελευταίες ημέρες πριν το βράδυ των εκλογών. Θα ακουστούν και θα γίνουν κι άλλα τέρατα. Που όμως είναι λίγα μπροστά σε όσα μπορούμε να κάνουμε χωρίς τον φόβο τους. Όχι άλλη αντίδραση σαν γατιά στριμωγμένα στη γωνία. Όχι άλλη εκδίκηση, όχι άλλη αγανάκτιση, όχι άλλο θυμό. Όχι άλλο φόβο. Δεν είμαστε έρμα. Είμαστε άνθρωποι με σκέψη. Δεν χρειαζόμαστε φόβο να μας φυλάει.

Αυτό το τελευταίο μην το ξεχάσετε.