Χτίζουν μέσα στα χαλάσματα, παίρνουν τη ζωή στα χέρια τους και αψηφούν όσους τους λένε ότι κάνουν λάθος. Δε είναι δύσκολο να καταλάβεις γιατί. Όλοι όσοι τους λένε ότι κάνουν λάθος κατάφεραν να κάνουν τη πρεμιέρα. Του λάθους. Πανηγύριζαν στην πτώση της Χούντας και ξέχασαν από που ξεκίνησαν όλα. Το σύστημα. Την ανατροπή του.

Γράφουν πάνω στα ερείπια,  ξυπνάνε μέσα από τις φωνές τους. Φωνές που τρομάζουν όσους νομίζουν ότι έχουν κάτι να χάσουν. Μα δεν έχετε κάτι να χάσετε. Δεν σας έμεινε κάτι, απλά δεν το έχετε καταλάβει. Ξεπουληθήκατε. Τα δώσατε όλα. Το δανεικό σας σπίτι και αυτοκίνητο δεν είναι ιδιοκτησία. Οι μέρες της αφθονίας σας δεν είναι καν μετρημένες. Τελείωσαν. Και οι γενιές που ήρθαν ξύπνησαν επιτέλους, και διεκδικούν αυτό που είναι δικό τους. Τη ζωή.

Πώς μπορείς να αρνηθείς τη ζωή σε κάποιον που την απαιτεί. Σε κάποιον που δεν θέλει να τη βάλει ενέχυρο. Μπορείς? Μπορείς να του πάρεις τη ζωή και να την ανταλλάξεις για κάτι που δεν θα τον ωφελήσει?  Αν έχεις παντελόνια όπως λένε στο χωριό μου δεν θα το κάνεις. Δεν πρέπει να το κάνεις. Δεν σου αξίζει. Αυτές τις κολασμένες γενιές δεν πρέπει να τις πληγώσεις παραπάνω. δεν πρέπει να συνεχίσεις να τις προδίδεις.

Είναι η ώρα σου να κάνεις πίσω, όπως έκαναν και άλλοι σοφότεροι πριν από σένα. Είναι ώρα να τις αφήσεις να διεκδικήσουν ότι τους στέρησες.  Ότι δεν είχες το θάρρος να διεκδικήσεις. Το αύριο.

Το μέλλον δεν είσαι εσύ. Μη στερείς από τις κολασμένες γενιές το μόνο που έχουν.

Το ξέρω πως πολλές φορές έχεις αναρωτηθεί τι είναι η ζωή. Και εγώ. Ειδικά κάτι μυστήριες σαν κι αυτές που περνάμε εποχές. Τι είμαστε? Τι μας συνθέτει? Τι μας χαρακτηρίζει?Ερωτήσεις που την απάντησή τους ο καθένας νομίζει ότι έχει ή δεν έχει. Όλες αυτές τις αναζητήσεις μια φορά και ένα καιρό με ένα φίλο τις ονομάζαμε «φουφοσοφίες» Ευνόητο για κάποιους και δεν θα το πάω παραπέρα.

Σκεφτόμουν λοιπόν ότι μπορεί να μην ξέρω τι είναι η ζωή αλλά είμαι σίγουρος πια ότι είναι μικρότερη από μικρή που νομίζουμε ότι είναι. Σε χρόνο. Δεν μετράει ο χρόνος που περνάμε πάνω στον πλανήτη που μας φιλοξενεί, αλλά οι μικρές αποφάσεις που παίρνουμε σε μια απειροελάχιστη στιγμή. Μερικά δευτερόλεπτα πριν ξεσπάσουμε με θυμό σε λόγια που αργότερα θα μετανιώσουμε, ένα δευτερόλεπτο πριν βάλουμε τον εγωισμό μας πάνω από τον άνθρωπο απέναντί μας, μερικά εκατοστά του δευτερολέπτου πριν το μοιραίο σ’αγαπώ ή το πάτημα μιας σκανδάλης. Αυτός είναι ο χρόνος της. Μερικά εκατοστά του δευτερολέπτου.

Για σκέψου το. Το έχεις νιώσει πολλές φορές. «Γαμώτο, αν σκεφτόμουν καλύτερα πριν….» αν είχες αναλογιστεί τι πας να πεις ή να κάνεις αυτά τα εκατοστά του δευτερολέπτου. Αυτό είναι λοιπόν. Τόση είναι η ζωή. Και σε αυτά τα εκατοστά του δευτερολέπτου, σκέφτομαι ξανά και ξανά: Να πατήσω το κουμπί που γράφει δημοσίευση?