Τέλειωσαν τα ψέμματα. Καλούμαστε να πάρουμε θέσεις και να αναλάβουμε ευθύνες. Με όραμα, με προοπτική, με συνέχεια και συνέπεια. Τέρμα στις κραυγές και τις ουτοπίες. Ένα είναι το ζητούμενο: Ανάπτυξη. Ανάπτυξη και αναδιαρθρώσεις. Ο ιδιωτικός τομέας πρέπει να αναλάβει δραστικες πρωτοβουλίες για να επανέλθουμε στον δρόμο της ανάπτυξης. Για αυτό κάνω την επιλογή μου. Ένας νέος άφθαρτος σχηματισμός έρχεται να βάλει τα θεμέλια της ανάπτυξης. Αν μας ψηφίσετε δεν θα χρειαστεί να ξαναψηφίσετε. Παρέα με εφημερίδες, κανάλια, τεχνοκράτες και επιφανείς επιχειρηματίες και πολιτικούς, θα κάνουμε την αρχή για να είναι αυτές οι εκλογές το τέλος. Το τέλος των εκλογών, το τέλος όλων αυτών των βαρετών διαμαρτυριών, το τέλος των αδικαιόλογητων επιθέσεων στις αρχές τήρησης της τάξης και των θεσμικών πυλώνων του κράτους μας. Οι τράπεζες πρέπει να ανασάνουν και όποιος δεν συμφωνεί με αυτή την άποψη είναι εναντίον μας. Σας παραθέτω το δελτίο τύπου της παράταξης μας και σας καλώ όλους να συστρατευτούμε με στόχο την πατρίδα, την αγορά, την ευημερία.                                     Περισσότερες πληροφορίες και η πλήρης παρουσίαση της υποψηφιότητας και του κόμματος The Troika Party σήμερα στο The Barber Shop στο OmniaTV λίγο μετά τις 22:00.

Συνέχεια →

Τελικά τα στελέχη και όσοι τέλως πάντων απαρτίζουν την Χρυσή Αυγή είναι ναζιστές ή όχι?  Πρόκειται για ένα ναζιστικό κόμμα ή όχι?  Πάντως αν η απάντηση είναι όχι, έχουν συνεργάτες που είναι. Και αν οι συνεργάτές τους είναι νοσταλγοί του ναζισμού και αυτοί αρνούνται οτι είναι ναζιστές, όσο τους κρατάνε ως συνεργάτες τι είναι? Αν η Χρυσή Αυγή τελικά είναι ναζιστικό κόμμα, αυτοί που το ψήφισαν τι είναι?  Είναι λίγο μπέρδεμα… Ή όχι?

Που λες αγαπητέ μου υπηρεσιακέ συμπολίτη το καλοκαιράκι, όχι στην ακρογιαλιά αλλά στην Ομόνοια,  ο υπογράφων συνελήφθη λόγω εκκρεμόντων ενταλμάτων, μη πάει ο νούς σου στο κακό, από κάτι αρχαίες κλήσεις που ποτέ δεν μου κοινοποιήθηκαν οι δικάσιμοί τους. Ως επακόλουθο πέρασα την νύχτα στο κρατητήριο του τμήματος Ομονοίας με όλες τις ανέσεις  και τους συνφιλοξενούμενους που μπορεί να έχει το εν λόγω κατάλυμα, Μια πατσαβούρα που στα νιάτα της ήταν κουβέρτα του ελληνικού στρατού, έναν μαχαιρωμένο Αλβανό, μια Ρουμάνα πουτάνα, δύο Μαροκινούς και έναν Έλληνα. Ω ναι, Έλλην.

Ο Έλλην λοιπόν, σωστά μάντεψες υπηρεσιακέ μου συμπολίτη, ήταν πρεζάκι. Καταγωγή από τα Γιάννενα, με δύο παιδιά τα τελευταία τρία χρόνια είχε φύγει από το σπίτι τη γυναίκα και τα παιδιά του. Στην Αθήνα έφτασε κατεβάζοντας με κλεμμένο αυτοκίνητο ως οδηγός κάτι λαθρομετανάστες επ’ αμοιβή χωρίς να ξέρει ότι και ήταν λαθρομετανάστες και ότι το αυτοκίνητο ήταν κλεμμένο. Ήταν άνεργος μου είπε και ήθελε τα λεφτά για το σπίτι. Μπήκε φυλακή για αυτό και μετά από μια διετία βγήκε με αναστολή όπου επέστρεψε όχι σπίτι αλλά στην Ομόνοια , μια που η φυλακή του έμαθε την πρέζα.Έκτοτε, γινόταν και πρεζόπινε πέριξ της πλατείας Ομονοίας.

Οι μαύροι, μου είπε, είναι καλά παιδιά, και ξέρουν να κάνουν και δουλειές. Τι εννοείς, τον ρώτησα. Φέρνουν τους δικούς τους απ΄την αραπιά και τους βάζουν να  σπρώχνουν. Φέρνουν και γυναίκες για να στήνονται στη πλατεία θεάτρου και γύρω, μου συμπληρώσε με νόημα. Τα έχω δει είπα, και μου κάνει εντύπωση πως με τόση αστυνομία γύρω γύρω συνεχίζει έτσι χαλαρά αυτό. Άσε ρε, με διέκοψε, αφού είναι συμφωνημένα όλα. Τον προηγούμενο μήνα αν κατέβαινες, για μερικές μέρες δεν έβλεπες ψυχή στα στέκια τους. Είχε στραβώσει η συμφωνία με κάτι καινούριους μπάτσους, τους κάνανε ντου και τους μάζεψαν όλους. Μετά από κάτι μέρες βέβαια ήταν πάλι έξω. Συμφώνησαν να δίνουν το μερίδιο, μιλήσανε για μερικούς. Κάτι έδωσαν, κάτι πήραν. Έτσι πάει φίλε εδώ κάτω.

Κάτι δίνεις κάτι παίρνεις. Η ιστορία αυτή μου στοίχισε μισό πακέτο καπνού είναι η αλήθεια γιατί ο Γιαννιώτης νέος φίλος μου πέρναγε χαρμάνες και κάπνιζε σαν το φουγάρο του Αίολος Κεντέρης. Πήρα όμως μερικές εικόνες που μου μετέδωσε, οι οποίες τριβέλιζαν το μυαλό μου όλη την επόμενη ημέρα που κάτι πιτσιρικάδες μπάτσοι με τραβολογούσαν στην εισαγγελία σαν κοινό ποινικό. Να μου πεις δεν είχες πληρώσει τις κλήσεις, κοινός ποινικός ήσουν. Α ναι, πάνω απ’όλα ο νόμος. Ο νόμος.

Μια μικρή σταγόνα είχε ξεκινήσει από τους κροτάφους του και σαν να τον ανταγωνιζόταν έτρεχε πανω στο μάγουλο. Ο Δημήτρης ήταν η σταγόνα και το πλακόστρωτο το πρόσωπό του. Κατηφόριζε τη Σοφοκλέους και αυτή η χειροπέδα στο χέρι του ήταν πολύ ενοχλητική. Αλλά ήταν αναγκαία. Έστω για μερικές εκατοντάδες μέτρα. Ποιος ξέρει τι μπορούσε να συμβεί. Δεν γίνεται κάθε μέρα να βγάζεις τους χαμένους κερδισμένους και να τους πείσεις να σου δώσουν και μερίδιο των κερδών. Τα είχαν προσυμφωνήσει. Τους είχε ανακοινώσει την απόφαση του να αποχωρήσει και βάση του τελευταίου ισολογισμού έπρεπε να πάρει τη βαλίτσα. Όχι άδεια. Μετά την πρωινή συνεδρίαση του τη γεμίσανε και τον ρώτησαν αν θα έρθει κανείς να τον πάρει. Τόσα λεφτά που να τα κυκλοφορήσεις; Περπατώντας στο κέντρο της Αθήνας; Σε φάγανε. Η ανάσα του μύριζε ουίσκι και η μυρωδιά πήγαινε τέλεια με το άρωμα της ρωσίδας που τον περιποιήθηκε το προηγούμενο βράδυ. Γιόρταζε την επιτυχία του.

Πέρασε τρέχοντας την Αθηνάς. Είδε το αυτοκίνητο με αλάρμ αναμμένα σε μια γωνία της Σοφοκλέους. ‘Μερικά μέτρα ακόμα’ σκέφτηκε. Ξαφνικά άκουσε πίσω του ένα διαπεραστικό σφύριγμα. Τα λάστιχα ενός μαύρου ιταλικού αυτοκινήτου άφησαν ένα ζεστό σημάδι στην άσφαλτο. Γύρισε το κεφάλι και ένιωσε τις παγωμένες κάννες της καραμπίνας να πιέζουν τη μύτη του. Η ουροδόχος κύστη του παραδόθηκε. ‘Δώσε τη βαλίτσα’. Αντίκρισε δυο μάτια μέσα από μια μάλλινη κουκούλα να τον διαπερνούν χωρίς να έχουν διάθεση να περιμένουν πολύ. ‘Ποιοι είστε;’ ‘Ξεκλείδωσε τη βαλίτσα αν εκτιμάς το τομάρι σου’ Ο τόνος της φωνής του ακουγόταν πολύ σοβαρός. Τα δευτερόλεπτα περνούσαν και δεν έκανε καμία κίνηση. Ο δεύτερος κουκουλοφόρος ακούμπησε την καραμπίνα που κρατούσε πάνω στο χέρι με την χειροπεδα. Πίεσε τη σκανδάλη. Το αίμα ανακατεύτηκε με την κραυγή του Δημήτρη και πολλά μικρά κομματάκια αυτού που πριν λίγο ήταν ο καρπός του σκόρπισαν πάνω στη βαλίτσα και στα ρούχα του. ‘Τον γάμησες ρε μαλάκα, δεν είπαμε να μην πυροβολήσουμε; ‘Σκάσε και πάρε τη βαλίτσα’ Ο Δημήτρης είχε σωριαστεί βλέποντας το αίμα του να τρέχει πάνω στο πεζοδρόμιο ενώ από το αυτοκίνητο που τον περίμενε είχε βγει ο οδήγός και έτρεχε προς το μέρος του. Ο ένας από τους κουκουλοφόρους σήκωσε τη βαλίτσα, τη σκούπισε πάνω στο όχι πια γκρίζο σακάκι του Δημήτρη και μπήκε στο αυτοκίνητο. ‘ Γεια σου γουρούνι’ είπε ο δευτέρος και αφού έφτυσε τον αιμόφυρτο έκατσε στο μπροστά κάθισμα του αυτοκινήτου και βρόντηξε τη πόρτα πίσω του. Όσο ακούγονταν τα λάστιχα του αυτοκινήτου να στριγγλίζουν ο Δημήτρης αποχαιρετούσε το μεγάλο του κόλπο, το χέρι του, και ίσως τη ζωή του…

To be continued…