Οι δυο-τρείς κλήσεις στο τηλέφωνο λίγο μετά τις 5 το πρωί με έκαναν να καταλάβω αμέσως τι συμβαίνει. Η αστυνομία με παρουσία εισσαγγελέα είχαν (ξανά) κάνει αυτό όλοι περιμέναμε αλλά δεν ξέραμε τον χρόνο που θα συμβεί. Μέσα στη νύχτα σαν παράνομοι (που ξέρουν οτι είναι) Συνέχεια →

Μαθαίνω πως στους διαδρόμους του ραδιομεγάρου της Αγ. Παρασκευής συνεχίζει να επικρατεί το χάος. Παράλληλα, στις προσπάθειες που έχουν γίνει να υπάρξει ένα κανάλι επικοινωνίας με τους εργαζόμενους και τους αλληλέγγυους, μέσω συνελεύσεων και συζητήσεων η κατάσταση είναι παρόμοια. Ινστρούχτορες και «επαναστατικοί διευθυντές» παίρνουν το λόγο ξεστομίζοντας ατέρμονες θεωρητικολογίες για την «αυτοδιαχείριση της δημόσιας τηλεόρασης» και την «ανατροπή της τρικομματικής» χωρίς να Συνέχεια →

Της Ντίνας Δασκαλοπούλου

Υπάρχουν στιγμές που νοιώθω σαν ούφο με σκούφο. Όταν πάω στο σωματείο μου για να ψηφίσω και κοριτσάκια με ιλουστρασιόν χαμόγελα μοιράζουν ιλουστρασιόν φυλλάδια παρατάξεων. Ή όταν διάφοροι υποψήφιοι με βομβαρδίζουν με sms. Ή όταν αυτοί που διευκόλυναν τη σφαγή στα διάφορα «μαγαζιά» εμφανίζονται σαν σωτήρες. Ή όταν τους ακούω να τάζουν λαγούς και πετραχήλια σε συναδέλφους άνεργους κι απελπισμένους. Ή όταν ακούω επαναστατικές κορώνες σαν να είμαστε Συνέχεια →

Της Μαρινίκης Αλεβιζοπούλου

Το επάγγελμά μου έχει πολλούς σκατάδες. Έχει και ρουφιάνους. Και προσκυνημένους έχει. Και στην πλειοψηφία τους είναι μέλη της ΕΣΗΕΑ. Κι αν δεν είναι, θα τους κάνουν.

Ήμουν κοντά επτά χρόνια δημοσιογράφος στον Δημοσιογραφικό Οργανισμό Λαμπράκη. Τα πρώτα έξι τα πέρασα όλα στο «μπλοκάκι». Πλήρωνα μόνη μου την ασφάλισή μου. Ακόμα και σε αποστολές στην Γάζα ή στην Αϊτή, λεφτά για φάρμακα και λογαριασμούς τα έβαζα από την τσέπη μου. Για την ακρίβεια η μάνα μου τα έβαζε από την τσέπη της γιατί τα 1.200 που έπαιρνα στο χέρι, μείον το ΤΕΒΕ, μείον τα πάγια έξοδά μου, μείον το 400άρι για παράδειγμα που πλήρωσα το κινητό μου γιατί κάποιος προϊστάμενος είχε την έμπνευση να μου τηλεφωνεί κάθε τρεις και πέντε δυσαρεστημένος από τις μακάβριες σκηνές που μετέφερα (από τον σεισμό των 300 χιλιάδων νεκρών) ζητώντας κάτι πιο ευχάριστο, δεν μου έφταναν.

Απολύθηκα τον Δεκέμβριο του 2010. Απολύθηκα γιατί συμπαραστάθηκα στους συναδέλφους μου που απολύονταν πριν από μένα. Απολύθηκα γιατί δεν έγινα τσουτσέκι. Απολύθηκα από τον Παντελή Καψή. Δυο φορές τον είχα δει στη ζωή μου. Την πρώτη όταν πρωτοανέλαβε διευθυντής του Βήματος. Με κάλεσε να μου δώσει συγχαρητήρια για τα δημοσιογραφικά αντανακλαστικά μου. Τη δεύτερη φορά, επτά μήνες αργότερα, για να μου πει ότι απολύομαι. Είχε και καημό να είμαι από τους πρώτους που θα περνούσαν το κατώφλι του γραφείου του, ώστε να μάθουν και να παραδειγματιστούν οι υπόλοιποι για το τι γίνεται όταν «μιλάς πολύ».

Μέχρι σήμερα, δεν είμαι μέλος του Σωματείου μου. Δεν έχω τα τυπικά προσόντα, λένε. Ποιοι το λένε; Αυτοί που σήμερα κατεβαίνουν ενωμένοι με το ψηφοδέλτιο της τρικομματικής, αλλά και οι αυτόνομοι ΠΑΣΟΚοι και οι Νεοδημοκράτες. Αυτοί που κερνάγανε σουβλάκια όταν απολυθήκαμε. Αυτοί που έπιαναν από τα πέτα τον συνδικαλιστικό μας εκπρόσωπο για να τον πετάξουν έξω απ’ το γραφείο μπας και τσιμπήσουν κάνα πόντο στην κλίμακα αξιολόγησης του Ψυχάρη. Αυτοί.

Βέτο έβαλαν κι άλλοι. Κάτι «αυτόνομες» περσόνες, πρώην υπάλληλοι του ΔΟΛ. Κάτι αυτόνομες περσόνες που ήρθαν κάποτε στο ΒΗΜΑ να μας πουν ότι «ο ΔΟΛ είναι το σπίτι μας» κι ότι δεν πρέπει να συγκρουστούμε αλλά να συζητήσουμε.

Το χέρι τους μας άπλωσαν τα μέλη δύο και μόνο παρατάξεων: της Συσπείρωσης Δημοσιογράφων και της Πρωτοβουλίας για την Ανατροπή. Και μόνο αυτοί.

Δεν ξέρω πόσο νόημα έχει για σένα αυτό που γράφω. Αυτό που ξέρω ότι αν δεν ανήκεις στους σκατάδες, τους ρουφιάνους και τους προσκυνημένους, νιώθεις διαλυμένος. Αυτοί που σε διέλυσαν όμως, αυτοί που σε έστειλαν στην ανεργία, στη φτώχεια, στην κατάθλιψη, στην παραίτηση, είναι ακριβώς αυτοί: οι σκατάδες, οι ρουφιάνοι και οι προσκυνημένοι.

Ε, λοιπόν, από σένα, έχω ένα ρουσφέτι να ζητήσω: πήγαινε σήμερα και αύριο να ψηφίσεις. Οι άλλοι έχουν έτοιμο μηχανισμό. Και ο Καψής ο ίδιος θα πάει να τους ψηφίσει. Οι «δικοί μας» είναι επίσης διαλυμένοι. Κι αν πάλι δεν εμφανιστείς εσύ, θα εξακολουθήσουν αυτοί να κάνουνε κουμάντο. Μη με ρωτήσεις τι έκαναν «οι δικοί μας». Δεν είχαν ποτέ πλειοψηφία. Γιατί πάλι εσύ δεν πήγες να ψηφίσεις. Κι εγώ είμαι ακόμα εκτός του Σωματείου μου, του φυσικού μου δηλαδή χώρου. Είμαι και ανασφάλιστη, όπως τόσοι και τόσες δίπλα σου. Αυτοί μας βλέπουν ως μιάσματα, μας σιχαίνονται. Είμαστε η πλέμπα απ’ την οποία απειλείται τάχατες το ταμείο τους.

Σε παρακαλώ, ανακάλεσε στη μνήμη σου τα μούτρα τους, τα ψέματά τους και σήκω. Πήγαινε να ψηφίσεις αλλιώς αυτοδιαγράψου. Πιάνεις θέσεις…

Την ώρα που η μπατσοκρατία περιφρουρεί τα πρακτορεία και τις εκτυπωτικές εγκαταστάσεις που τυπώνουν απεργοσπαστικά φύλλα θέματος, καθημερινής, έθνους και real news, η Ντίνα Δασκαλοπούλου απο την Εφημερίδα των Συντακτών – μια δημοσιογράφος που τα τελευταία χρόνια έχει τιμήσει το επάγγελμα όσο λίγοι άλλοι – μας περιγράφει μερικές στιγμές δημοσιογραφικής ιστορίας και καλεί τους συναδέλφους της δημοσιογράφους να γράψουν την νέα σελίδα της:

«Συνάδελφοι, δουλειά μας είναι να καταγράφουμε την ιστορία. Αυτή είναι μια από τις σπάνιες στιγμές που πρωταγωνιστούμε. Η σύγκρουσή μας με την κυβέρνηση στον πυρήνα της δεν έχει καν τις δουλειές μας, αλλά την ίδια τη δημοκρατία. Μετά από 38 ολόκληρα χρόνια το Σωματείο μας επανεκδίδει απεργιακό φύλλο. H «Αδέσμευτη Γνώμη» που θα κυκλοφορήσει αύριο είναι ένας θρύλος για τους Έλληνες δημοσιογράφους. Εκδόθηκε το 1975 και ήταν η απάντηση των εργαζόμενων στην πεισματική άρνηση των εκδοτών να τους υπογράψουν συλλογικές συμβάσεις, παρά την απεργία που κρατούσε πάνω από ένα μήνα.

Μπροστάρηδες σ΄ αυτόν τον αγώνα ήταν προσωπικότητες της δημοσιογραφίας όπως ο Κώστας Νίτσος, ο Δημήτρης Ψαθάς, ο Παύλος Παλαιολόγος, ο Σπύρος Μελάς, ο Μάριος Πλωρίτης, ο Χρήστος Πασαλάρης, ο Απόστολος Μαγγανάρης, ο Νίκος Καραντηνός. Το απεργιακό φύλλο εκδόθηκε από την ΕΣΗΕΑ, την Ένωση Τυπογράφων και τους Εφημεριδοπώλες της Αθήνας με διευθυντή τον Κώστα Νίτσο, αρχισυντάκτη τον Αλέκο Φιλιππόπουλο, υπεύθυνους τομέων ρεπορτάζ τους Σεραφείμ Φυντανίδη, Λυκούργο Κομίνη, Τόλη Γαρουφαλή, με συντάκτες και τυπογράφους όλους όσους δούλευαν τότε σε εφημερίδες και περιοδικά.

Η ΕΣΗΕΑ ζητούσε 30% και απέρριψε πρόταση για αύξηση 22. Τελικά η συμφωνία υπεγράφη από τους τότε Προέδρους της ΕΙΗΕΑ Νάσο Μπότση και της ΕΣΗΕΑ Σπύρο Γιαννάτο και περιελάμβανε αύξηση 28% και 2% σε ένα μήνα. Συνάδελφοι, όπως καταλαβαίνετε, γράφουμε ιστορία ξανά. Και μπορούμε και πάλι να νικήσουμε. Όχι μόνο για τον κλάδο μας, αλλά για κάθε εργαζόμενο που αντιστέκεται. Η νίκη της απεργίας μας θα είναι νίκη για όλους μας. Διαδώστε την Αδέσμευτη Γνώμη»