Στην δεύτερη συγκέντρωση της πρωτοβουλίας «Μενουμε Ευρώπη» στο Σύνταγμα, που στόχο είχε να πιέσει για την επίτευξη συμφωνίας την κυβέρνηση Σύριζα με τους Ευρωπαίους «εταίρους» και οργανώθηκε από άτομα προσκείμενα σε αντιπολιτευτικά κόμματα όπως ΝΔ, Ποτάμι και Πασοκ, έκανε την εμφάνισή του ένα Συνέχεια →

Πράγματι. Η πλουσιότερη χώρα. Απλά νομίζω πως πρέπει να είμαστε ειλικρινείς όσον αφορά τα… πλούτη της. 

 

 

Την ώρα που η μπατσοκρατία περιφρουρεί τα πρακτορεία και τις εκτυπωτικές εγκαταστάσεις που τυπώνουν απεργοσπαστικά φύλλα θέματος, καθημερινής, έθνους και real news, η Ντίνα Δασκαλοπούλου απο την Εφημερίδα των Συντακτών – μια δημοσιογράφος που τα τελευταία χρόνια έχει τιμήσει το επάγγελμα όσο λίγοι άλλοι – μας περιγράφει μερικές στιγμές δημοσιογραφικής ιστορίας και καλεί τους συναδέλφους της δημοσιογράφους να γράψουν την νέα σελίδα της:

«Συνάδελφοι, δουλειά μας είναι να καταγράφουμε την ιστορία. Αυτή είναι μια από τις σπάνιες στιγμές που πρωταγωνιστούμε. Η σύγκρουσή μας με την κυβέρνηση στον πυρήνα της δεν έχει καν τις δουλειές μας, αλλά την ίδια τη δημοκρατία. Μετά από 38 ολόκληρα χρόνια το Σωματείο μας επανεκδίδει απεργιακό φύλλο. H «Αδέσμευτη Γνώμη» που θα κυκλοφορήσει αύριο είναι ένας θρύλος για τους Έλληνες δημοσιογράφους. Εκδόθηκε το 1975 και ήταν η απάντηση των εργαζόμενων στην πεισματική άρνηση των εκδοτών να τους υπογράψουν συλλογικές συμβάσεις, παρά την απεργία που κρατούσε πάνω από ένα μήνα.

Μπροστάρηδες σ΄ αυτόν τον αγώνα ήταν προσωπικότητες της δημοσιογραφίας όπως ο Κώστας Νίτσος, ο Δημήτρης Ψαθάς, ο Παύλος Παλαιολόγος, ο Σπύρος Μελάς, ο Μάριος Πλωρίτης, ο Χρήστος Πασαλάρης, ο Απόστολος Μαγγανάρης, ο Νίκος Καραντηνός. Το απεργιακό φύλλο εκδόθηκε από την ΕΣΗΕΑ, την Ένωση Τυπογράφων και τους Εφημεριδοπώλες της Αθήνας με διευθυντή τον Κώστα Νίτσο, αρχισυντάκτη τον Αλέκο Φιλιππόπουλο, υπεύθυνους τομέων ρεπορτάζ τους Σεραφείμ Φυντανίδη, Λυκούργο Κομίνη, Τόλη Γαρουφαλή, με συντάκτες και τυπογράφους όλους όσους δούλευαν τότε σε εφημερίδες και περιοδικά.

Η ΕΣΗΕΑ ζητούσε 30% και απέρριψε πρόταση για αύξηση 22. Τελικά η συμφωνία υπεγράφη από τους τότε Προέδρους της ΕΙΗΕΑ Νάσο Μπότση και της ΕΣΗΕΑ Σπύρο Γιαννάτο και περιελάμβανε αύξηση 28% και 2% σε ένα μήνα. Συνάδελφοι, όπως καταλαβαίνετε, γράφουμε ιστορία ξανά. Και μπορούμε και πάλι να νικήσουμε. Όχι μόνο για τον κλάδο μας, αλλά για κάθε εργαζόμενο που αντιστέκεται. Η νίκη της απεργίας μας θα είναι νίκη για όλους μας. Διαδώστε την Αδέσμευτη Γνώμη»

Κάποιοι φίλοι απο τα εξωτερικά αποφάσισαν να κάνουν αυτό που θα διαβάσετε παρακάτω. Ειδικά όσοι είστε στο εξωτερικό ή έχετε φίλους και γνωστούς σε χώρες της Ευρώπης προσπαθήστε να το διαδώσετε. Συνέχεια →

Κλάψ ξανά.

Τα κακά Ματ μας κάνανε ντα για άλλη μια φορά. Κλαψουρίζουμε για την καταστολή και τα χημικά. Δηλαδή τι περιμένεις αγαπητέ μου μεσοπρόθεσμε μελλοντικέ έφεδρε συμπολίτη? Να σε υποδεχτούν με ανοιχτές αγκάλες? Αυτή είναι η δουλειά τους να φυλάν τα αφεντικά τους (κάνει και ρίμα).

Μετά από κάθε μπολ ρουμ πάρτυ με τους -στο μέλλον εκτός κοινωνίας- αστυνομικούς της πλάκας, κυκλοφορούμε φώτο, βίντεα και μεμοραμπίλια των «εκδηλώσεων». Τη στιγμή που συμβαίνουν δε τα μεταδίδουμε όλοι, του γράφοντος μη εξαιρουμένου, λες και είναι παγκόσμια πρώτη. Γουστάρουμε την ίντριγκα και τις εικόνες της μανούρας. Έχουμε εθιστεί. Δεν διαφωνώ με την ενημέρωση μια που τα mainstream μέσα σιωπούν σαν τσιπούρες. Αλλά με πιάνει ένας φόβος.

Φοβάμαι πως σαν πρεζάκια της αδρεναλίνης ξεχνάμε γιατί είμαστε εκεί. Μετά το ξεχνάμε δύο φορές αναλωνόμενοι στις εικόνες χωρίς συναίσθηση. Σηκώνουμε τον πήχη του θυμού και ρίχνουμε τον πήχη της σκέψης. Ξεχνάμε οτι αυτό θέλουν. Να εκτονωθούμε πάνω στους αδαείς ρομποκόπηδες.

Τους τελευταίους μήνες έγινε το σήριαλ της ζωής μας, βγήκαμε από το γυαλί ξαφνικά και μεταφέραμε την δράση του στο δρόμο χωρίς την στοιχειώδη σκέψη και τακτική. Hit and run.

Πρέπει να σκεφτούμε. Δεν είμαστε εκεί για να ταΐζουμε ιστορίες καφενείου τους μπάτσους.

Είμαστε εκεί για να διεκδικήσουμε ένα καλύτερο μέλλον.

Λίγη τροφή για σκέψη γαμώ την τηλεόραση και τα σήριαλ μέσα.

 

Αργά το βράδυ της 29ης Ιουνίου μέλη της Λαϊκής Συνέλευσης Πλατείας Συντάγματος καθώς και μέλη ομάδων της υποδομής της πλατείας συγκεντρώθηκαν στο σταθμό του Μοναστηρακίου και πέρασαν με πορεία από το Μοναστηράκι το Θησείο και το Γκάζι με τελικό προορισμό την Τεχνόπολη στο Γκάζι με σκοπό να διαβαστεί κείμενο στον Δημοτικό Σταθμό της Αθήνας 9,84. Οι υπεύθυνοι μετά από ένα παιχνίδι χρόνου, ενώ παράλληλα η παραγωγός που έκανε εκπομπή εκείνη την ώρα ισχυριζόταν ψευδώς ότι ασκούμε βία, μας αρνήθηκαν να εισέλθουμε στο χώρο εκπομπής.

Το παρακάτω κείμενο συμφωνήθηκε από πάνω από 500 μέλη της Λαϊκής Συνέλευσης σε διαβούλευση που έγινε στην είσοδο του σταθμού.

“Καταγγέλουμε την απάνθρωπη βάναυση και δολοφονική καταστολή των αστυνομικών δυνάμεων στις συγκεντρώσεις της 29ης Ιουνίου, οι οποίες με ανεξέλεγκτη χρήση ασφυξιογόνων στους κλειστούς χώρους του Μετρό και την αλόγιστη χρήση βίας με χτυπήματα στα κεφάλια διαδηλωτών, προκάλεσαν βαριά ιατρικά περιστατικά, εκατοντάδες τραυματιών και κίνδυνο απώλειας ζωών, με μοναδικό σκοπό την εξουδετέρωση των συμπολιτών μας.

Καταγγέλουμε επίσης την κυβέρνηση, η οποία για άλλη μια φορά και ενώ ο κόσμος διαδήλωνε ειρηνικά εκφράζοντας την μη νομιμοποίηση της, υπουργοί και βουλευτές της αγνοώντας την λαϊκή βούληση συνέχισαν απτόητοι την ψήφιση μιας μοναδικής στα χρονικά συμφωνίας ξεπουλήματος του μέλλοντος μας και της χώρας μας.

Θεωρούμε αποκλειστικά υπεύθυνους για τις εικόνες και πράξεις φρίκης που όλοι βιώσαμε τον Υπουργό προστασίας του πολίτη Χρήστο Παπουτσή και τον Πρωθυπουργό Γιώργο Παπανδρέου. Απαιτούμε την άμεση απελευθέρωση των συμπολιτών μας καθώς και την δίωξη αυτών που διέπραξαν εγκλήματα κατά των πολιτών που συγκεντρώθηκαν για άλλη μια μέρα ασκώντας συνταγματικά κατοχυρωμένα δικαιώματά τους.

Υπενθυμίζουμε στους υπεύθυνους της αιματοχυσίας ότι η εξουσία πηγάζει απ’ το λαό.

Άμεση Δημοκρατία ΤΩΡΑ!”

Διαβάζοντας κανείς πρακτικά από τη Δίκη της Νυρεμβέργης θα συναντήσει πολλές φορές μαρτυρίες στρατιωτών των SS καθώς και κατηγορουμένων οι οποίοι δικαιολογούσαν τα εγκλήματα που είχαν διαπράξει ως «εκτέλεση διαταγών» . Οι δεσμοφύλακες που υπηρετούσαν σε στρατόπεδα συγκέντρωσης πολλές φορές ξέσπαγαν σε κλάματα λέγοντας  » Αυτά ήταν τα φρικαλέα πράγματα που μας διάτασσαν-ανάγκαζαν να κάνουμε» παρ’όλο που πολλοί από αυτούς πόζαραν με χαρά όταν οι ανώτεροι τους τους παρασημοφορούσαν κατά τη διάρκεια του πολέμου για την προσφορά τους στο τρίτο Ράιχ. Για τον απλό παρατηρητή ήταν μια ολοφάνερη περίπτωση σχιζοφρένειας. Κοιτώντας όμως πιο βαθιά, επρόκειτο για μια απλή διαστροφή.

Ο Ζίγκμουντ Φρόυντ είχε χρησιμοποιήσει όρους για να περιγράψει το φορέα που ωθεί το εκάστοτε υποκείμενο ηθικά. Όρους όπως Το Ιδεώδες Εγώ, και το Ιδεώδες του Εγώ. Δηλαδή το ποιο θα ήθελε να είναι το υποκείμενο-η ιδανική πλευρά του εαυτού του και το ποιόν προσπαθεί το υποκείμενο να εντυπωσιάσει-τον Μεγάλο Άλλο κατά τον Ζακ Λακάν. Όταν λοιπόν ένας άνθρωπος θέτει εαυτόν στη χρήση μια μεγαλύτερης ιδέας – υπο το βλέμμα του Μεγάλου Άλλου- αντιστρέφει μια του φαντασίωση. Την φαντασίωση για εξουσία. Αυτή η αντιστροφή είναι ευρύτερα γνωστή ώς διαστροφή.

Στην περίπτωση των ΜΑΤ στους δρόμους των πόλεων καθώς και στους λόφους της Κερατέας αυτό το καιρό, διαπιστώνουμε ακριβώς αυτές τις συμπεριφορές. Οι άντρες των διμοιριών αντιστρέφουν την ενδόμυχη ανάγκη τους για κατοχή και άσκηση εξουσίας, προφανώς δημιουργημένη από ταλαιπωρίες των μαθητικών εφηβικών και μετεφηβικών τους χρόνων, σε ανάγκη να υπηρετήσουν τη μεγαλύτερη αξία-τις διαταγές των ανωτέρων και της πολιτείας, εκλογικεύοντας και νομιμοποιώντας επιθετικές και παράνομες συμπεριφορές, όπως ξυλοδαρμούς, φθορά ξένης περιουσίας, παράνομη παρακράτηση. Στη συνέχεια για να κορυφώσουν αυτή την διαστροφή κοινοποιούν ανακοινώσεις μέσω των συνδικαλιστικών τους οργάνων που κάνουν λόγο για «αστυνομικούς-σάκους του μποξ», για εξάντληση από την εκτέλεση των διαταγών των ανωτέρων τους καθώς και για το μη υπεύθυνο των πράξεών τους μια που αυτές περικλείονται από τον μανδύα της καταπίεσης του λειτουργήματος που καλούνται να επιτελέσουν.

Αυτές οι διαστροφές λοιπόν, μέσα από το σύστημα ιεραρχίας που είμαστε εκπαιδευμένοι να αποδεχόμαστε και να αποζητάμε πολλές φορές, δίνουν την ευκαιρία σε ένα πραγματικά παράλογο και απάνθρωπο κατεστημένο να κυβερνά και να διαιωνίζεται προς όφελος των λίγων, χρησιμοποιώντας άτομα μειωμένης αντίληψης, κρίσης και ηθικής ως ομάδες περιφρούρησης.

Αυτά να τα θυμάστε την επόμενη φορά που αναρωτηθείτε:  Γιατί βαράς ρε μαλάκα?

Έχει καταντήσει αηδία η ανικανότητα των κυβερνητικών να διαπραγματευτούν. Από συναντήσεις κορυφής μέχρι την Κερατέα. Αφού καμιά φορά σκέφτομαι ότι αν τους έπαιρνε θα κατέβαζαν ΜΑΤ και στις Βρυξέλλες μπας και εκβιάσουν καμιά θετική εξέλιξη. Όχι για εμάς, για την καρέκλα τους και για να γλιτώσουν από τη στιγμή που θα επιβιβάζονται σε ελικόπτερα υπό την υπόκρουση μελωδιών από κρότου-λάμψης και ευωδιές  καπνογόνων.

Στην υπόθεση του μεγάρου Υπατίας έπρεπε να υποσχεθούν λαγούς και να υλοποιήσουν ούτε στιφάδο για να το λήξουν. Στην Κερατέα δημιουργούν μια πολεμική σύρραξη κάνοντας τα ΜΑΤ αγροφύλακες για να επιβάλλουν με το ζόρι τις παράνομες και καταχρηστικές αποφάσεις τους. Όταν όμως υποβαθμίζεται ξανά η πιστοληπτική ικανότητα της χώρας από τα κοράκια των κερδοσκόπων, που δείχνει περίτρανα το άκυρο των κυβερνητικών επιλογών, αρκούνται σε ένα «Η Ευρωπαϊκή Ένωση πρέπει να ελέγξει αυτές τις εταιρίες» .Μιλάμε με για τέτοιες κότες. Για τις κότες αυτές που υπεραμύνονται της δαπάνης 6,5€ εκατομμυρίων μηνιαίως λέγοντας: “Η  Ελλάδα έχει τις δικές της προτεραιότητες, τα δικά της εθνικά συμφέροντα, θέλοντας να έχει ρόλο στην κεντρική σκηνή των αποφάσεων της βορειοατλαντικής συμμαχίας και της Ε.Ε.”

Πόσο νύχτα έχει στα, ελάχιστα ομολογουμένως, εγκεφαλικά σας κύτταρα? Θυσιάζετε γενιές ολόκληρες προσπαθώντας να επιβάλλετε την ανικανότητα σας και να την κάνετε μέθοδο. Κάνετε ένα ολόκληρο σύστημα που υποτίθεται ότι θα πολεμούσατε, να τρίβει τα χέρια του. Αυτό βέβαια μας δείχνει ότι δεν είστε τίποτα άλλο παρά εντολοδόχοι του.

Βέβαια από την άλλη δεν φταίτε μόνο εσείς. Φταίμε και εμείς. Που ακόμα αναρωτιόμαστε αν συμβαίνουν όλα αυτά. Δεν τα έχουμε χωνέψει. Δεν καταλαβαίνουμε τι μας γίνεται. Κάνουμε αποσπασματικές κινήσεις αντίδρασης και καμία πραγματική κίνηση να αλλάξουμε κάτι. Συνεχίζουμε να είμαστε διαιρεμένοι, να προσπαθεί ο καθένας να εξυπηρετήσει το δικό του εγώ, την ανάγκη του για ξέσπασμα ή τα όσα συμφέροντα του έχουν μείνει.

Τελικά απλά φοβάμαι. Φοβάμαι μη φτάσουμε στο σημείο που το πώς θα αλλάξουν τα πράγματα δεν θα μας νοιάζει. Θα μας νοιάζει να αλλάξουν. Με όποιο κόστος.