To παρακάτω είναι ένα mail που εστάλη σε όλες οι ομάδες υποστήριξης της Λαϊκής Συνέλευσης Πλατείας Συντάγματος από μια 18χρονη φίλη που ήταν το Σάββατο στη Μαδρίτη.

Η 23η Ιουνίου στη Mαδρίτη, ήταν μια συγκλονιστική εμπειρία και και οι στιγμες που έζησα εκεί θα μείνουν αναμνήσεις μιας ζωής. Ισπανοί από όλοι τη χώρα, μετα από εξαντλητική πορεία είκοσι, εικοσιπέντε, τριάντα ημερών, περνόντας από χωριά και πόλεις και κάνοντας παντού συνελεύσεις, κατέληξαν όλοι πανηγυρικά στην πρωτεύουσα. Το βράδυ έγινε η είσοδος και η υποδοχή όλων των «Αγανακτισμένων Πορειών» στην Puerta del Sol, που πλημμύρισε απο ενθουσιασμό και συγκίνηση.
Εγώ, στεκόμουν κι έβλεπα το πλήθος κατα την είσοδό του στην Πλατεία, σαν να βρισκόμουν σε άλλη διάσταση. Όλοι όσοι έφταναν φώναζαν συνθήματα, έκλαιγαν, χοροπηδούσαν, αγκαλιάζονταν μεταξύ τους, αγκάλιαζαν τον κόσμο που τους περίμενε…Έμοιαζαν να μην μπορούν να πιστέψουν ότι επιτέλους είχαν φτάσει στη Μαδρίτη για να ενωθούν εκεί με μια ολόκληρη χώρα! Εγώ, αν και γενικά δύσκολα συγκινούμαι, μπροστά σε αυτό το θέαμα άρχισα να κλαίω χωρίς να μπορώ να σταματήσω.
Πλησίασα τον κόσμο. Τα συναισθήματα και η ενέργεια στην ατμόσφαιρα ήταν τόσο δυνατά που όλοι νιώθαμε δυνατοί και ανίκητοι. «Απο πού έρχεσαι;» ρωτούσε κάποιος. «Απο την Βαλένθια» «Εμείς ερχόμαστε απ’ την Αλμέρια. Περπατάμε 28 μέρες». Έβλεπα πρόσωπα φωτισμένα με μάτια βουρκωμένα. Αγκάλιαζα σφιχτά ανθρώπους που έβλεπα για πρώτη φορά σαν να είμαστε αδέλφια, γελάγαμε και κλαίγαμε, φιλιόμασταν… Όταν έλεγα πως είμουν απο την Ελλάδα, με ξαναγκαλιάζανε ακόμα πιο δυνατά, με τόσο ενθουσιασμό και χαρά που με αφήναν συγκλονισμένη. «Απο την Ελλάδα!!! Παιδιά, η φίλη εδώ έρχεται από την Ελλάδα!!» φώναζαν ο ένας στον άλλον. Όταν είπα σε έναν Μαδριλένο ότι ήμουν από την Αθήνα με άρπαξε στην αγκαλιά του και για αρκετή ώρα έμεινε να κλαίει στον ώμο μου.
Η στιγμή ήταν μαγική! Όλη η πλατεία και οι γύρω δρόμοι ήταν γεμάτοι απο κόσμο τόσο που δεν μπορούσες να περάσεις. Όλοι προσπαθούσαμε να χωρτάσουμε τη μαγική αυτή στιγμή που ζούσαμε. Καθίσαμε όλοι κάτω για να αρχίσει η συνέλευση. Εγώ κάθισα με μια παρέα από Βάσκους, και σαν να γνωριζόμασταν απο καιρό μου έδιναν να πιώ από την μπύρα τους και απολαμβάναμε όλοι μαζί την στιγμή. Μίλησαν άνθρωποι από κάθε γωνία της ισπανίας μοιράζοντας τις εμπειρίες τους και τα όνειρά τους. Ο καθένας είχε διανύσει τόσα χιλιόμετρα με τις λέξεις «αλληλεγγύη, αξιοπρέπεια, δικαιοσύνη» στα χείλη. Τώρα, απο τόσο πολλούς ανθρώπους ενωμένους, οι λέξεις αυτές βροντοφωνάζονταν δυνατά κι ανέβαιναν ψηλά στον ουρανό.
Όταν έγινε η απευθείας σύνδεση με το Σύνταγμα από την Αθήνα, όλοι άρχισαν να ορίονται και να φωνάζουν δυνατά το σύνθημα «ΟΛΟΙ ΕΙΜΑΣΤΕ ΕΛΛΗΝΕΣ». Πάλι δεν μπόρεσα να συγκρατήσω τα δάκρυά μου και αναρωτιόμουν από μέσα μου γιατί να πρέπει να βασανίζονται και να έρχονται σε σύγκρουση οι λαοί του κόσμου που στην πραγματικότητα δεν έχουν τίποτα να χωρίσουν και τόσο αγαπιούνται…
Νιώθω πραγματικά πολύ τυχερή που βρισκόμουν εκεί αυτή τη μέρα. Τέτοιες στιγμές σε κάνουν να συνειδητοποιήσεις πόση είναι η αποφασιστικότητα του ανθρώπου και πως όλοι είμαστε στην πραγματικότητα μαζί. Για αυτό τώρα πια πιστεύω ακράδαντα στο ότι μπορεί να έρθει η αλλαγή. Για αυτό θα συνεχίσω να αγωνίζομαι για να έρθει η αλλαγή. Γιατί όταν βλέπω τόσο ωραίους και δυνατούς -απο κάθε άποψη- ανθρώπους, δεν μπορώ παρα να ακολουθήσω, δίνοντας στην προσπάθεια τον εαυτό μου.