Στα πλαίσια του εορτασμού της έναρξης ενός πολέμου, όπως πολύ εύστοχα έχουν παρατηρήσει διάφοροι πρίν απο μένα, και βέβαια όχι του τέλους του – μια που δεν μας συμφέρει γιατί μετά ξεκίνησαν και κάτι εμφύλιοι με κάτι άπλυτους κομμουνιστοσυμμορίτες που αν δεν είχαν ηλίθια ηγεσία, τώρα όλοι αυτοί οι λακέδες που περιφέρονται σαν σωτήρες, εθνάρχες, πατριώτες, κλπ θα ήταν βαθιά στις τρύπες των ορυχείων της Χαλκιδικής αλλα τεσπά – στην συμπρωτεύουσα Σαλονίκη οι πατριώτες αξιωματούχοι αποφάσισαν να σπάσουν τα ρεκόρ κρεμώντας απο δω κι απο κεί τεράστιες σημαίες.

Μια εξ αυτών κατά τα φαινόμενα λεγόμενα γραφόμενα και δημοσιευόμενα, προς τέρψιν των πεινασμένων αλλά τίμιων και πατριωτών απανταχού ελληναράδων, διεκδικεί και το ρεκόρ της μεγαλύτερης σημαίας  στην Ευρώπη, στον Κόσμο ή στο ηλιακό σύστημα ή κάπου που δεν έχω καταλάβει καλά.

Εγώ απλά θα ήθελα να σημειώσω ένεκα της εθνικής εορτής πως σε περίπου 8 χρόνια απο τώρα, βλέπω όλους όσους ενεπλάκησαν στο εγχείρημα καθώς και αυτούς που  χειροκροτάνε και γουστάρουν και τέτοια στα φανάρια μιας μεγαλούπολης της δύσης να καθαρίζουν παρμπρίζ ή να πουλάνε οι ίδιοι σημαίες στις εθνικές της εορτές.

Μην παρεξηγείτε την προφητεία μου. Είναι βασισμένη σε μια ιστορική αλήθεια και δείχνει την πραγματική πορεία των λαών οι οποίοι, ότι λείπει απο το εσωτερικό του κρανίου τους προσπαθούν να το αντικαταστήσουν με μερικά παραπανίσια τετραγωνικά μέτρα υφάσματος.

Η αλήθεια αυτή σας αποκαλύπτεται στο βίντεο που θα δείτε πατώντας εδώ.

Σας ευχαριστώ, καλή παρέλαση και βοήθειά μας.

Άλλος ένας πόλεμος ξεκίνησε μόλις.

Πάνω στα ζεστά ακόμα πτώματα των  Ιαπώνων. Πάνω στα σακατεμένα κορμιά των επαναστατών της Λιβύης, της Αιγύπτου, της Υεμένης, της Συρίας, της Αϊτής. Πάνω στις ορδές των προσφύγων που δεν έχουν πια πατρίδες. Στοιβαγμένος μαζί με άλλες πληροφορίες στα μυαλά των δούλων της Δύσης. Εκατόμβες νεκρών ανθρώπων συνειδήσεων και εγκεφάλων.

Που θα πάει αυτό? Που οδηγούμαστε?

Για πρώτη φορά μετά την εισβολή στην Κύπρο η Ελλάδα αναλαμβάνει ενεργητική στρατιωτική δράση. Όχι ανεφοδιασμούς όχι στα πλαίσια ειρηνευτικών δυνάμεων αλλά πλήρη επιχειρησιακή συμμετοχή. Στέλνουν πιλότους και μαχητικά στη Λιβύη να κάνουν τι? Να εξασφαλίσουν ποιόν? Η ερώτηση δεν είναι πια ποιος πληρώνει. Η ερώτηση είναι γιατί? Γιατί συνεχίζουμε αυτόν τον αέναο κύκλο. Γιατί δεν έχουμε μάθει το μάθημα μας από τους τόσους πολέμους και τις απώλειες τους. Γιατί δεν έχουμε καταλάβει ακόμα ότι αυτό το σύστημα που ανεχόμαστε διψάει για κέρδη και δεν υπάρχει κανένας καλύτερος τρόπος να τα αυξήσεις από το αίμα. Αίμα στη τηλεόραση, αίμα στους δρόμους, αίμα στα νούμερα, αίμα στις χώρες. Θυσίες, φόνοι, γενοκτονίες, εκτελέσεις.

Και τα συζητάμε, αναπόσπαστο κομμάτι της καθημερινότητας μας. Σαν να μη μας αγγίζουν. Όσο δεν συμβαίνουν σε εμάς είμαστε άξιοι κριτές, ανταποκριτές, σχολιαστές. Σαν να μη μας επηρεάζει. Μα κάνουμε λάθος. Είναι ένα ενιαίο μέτωπο πια. Ζούμε όλοι στην πρώτη γραμμή του μετώπου και δεν το έχουμε καταλάβει. Είμαστε το όλο και είμαστε ένα όσο κι αν μας διαφεύγει τις περισσότερες φορές. Κόβουμε το χέρι μας και πονάει όλο το κορμί μας.

Και ενώ ο πόνος δεν φαίνεται να μας νοιάζει όταν θα βρεθούμε στη θέα του δικού μας αίματος να αναβλύζει από το στήθος μας όλα θα είναι αλλιώς.