Δεν ξέρω τι ηλικία πρέπει να έχει κανείς για να μπορεί να βγάλει το ζουμί ενός κειμένου σε έναν τίτλο που να το αντιπροσωπεύει. Δεν ξέρω επίσης τι σπουδές πρέπει να έχει κάνει.  Ξέρω όμως πως είναι δύσκολο να διαχωρίσεις την ηλιθιότητα απο τον δόλο. Αυτά σκεφτόμουν διαβάζοντας το αφιέρωμα του Κ της εφημερίδας Καθημερινής στο #tutorpool.

Είναι πραγματικά δύσκολο να βρίσκεσαι στη θέση των συντακτών του περιοδικού που απο ότι φαίνεται χρυσό πιάνουν στα χέρια τους και σκατά γίνεται. Διότι το #tutorpool είναι πραγματικά μια «χρυσή» πρωτοβουλία αλληλεγγύης, ανεξαρτήτως του περιεχομένου του άρθρου (την ανεξαρτησία την επέλεξαν οι ίδιοι οι συντάκτες με τον ηλίθιο τίτλο που έβαλαν στο εξώφυλλο), στην οποία έδειξαν τέτοια ασέβεια σαν να ήταν σκατά.

Δεν γνωρίζω αν ήταν ιδέα της κυρίας Ντάνου ή του κυρίου Τσίρου απο το Κ, αλλά όπως γράφει ο δεύτερος στο editorial του τεύχους «Οι διδασκόμενοι είναι αρκετά λιγότεροι (σ.σ. απο τους καθηγητές)-ακόμη ένα δείγμα της αξιοπρέπειας και υπερηφάνιας ενός λαού […] περηφάνιας που δυστυχώς κάποιοι έχουν βαλθεί να τσακίσουν.» Μήπως αποκαλώντας τα παιδιά αυτού του λαού άπορα? Γιατί ενώ αναφέρεται στην περηφάνια της δίνει την χαριστική βολή με αυτή την βλακώδη και προσβλητική επινόηση που χρησιμοποίησε για τίτλο.

Τελικά μπορεί αν το #tutorpool συμμετείχε στις «αναδασώσεις» και το «μάζεμα σκουπιδιών» με χορηγούς τράπεζες και εταιρίες εμφιαλωμένων νερών με εξασθενές χρώμιο να τύγχανε καλύτερης επικοινωνιακής αντιμετώπισης,  σίγουρα όμως οι συντάκτες του Κ χρειάζονται μαθήματα ελληνικής γλώσσας (αλήθεια τώρα που γνωρίζονται με τα παιδιά του #tutorpool ίσως θα έπρεπε να τους ζητήσουν βοήθεια). Γιατί αυτός που έχει δικαίωμα στη μάθηση και κάποιοι παίρνουν την πρωτοβουλία να τον στηρίξουν δεν είναι ούτε άπορος ούτε ελληνόπουλο. Είναι άνθρωπος. Αντίθετα με άλλους.