Ανέβαινε τις σκάλες του μετρό. Σκαλί σκαλί, ατσαλάκωτος, ψηλός και επιβλητικός. Το γκρίζο κοστούμι του έδειχνε σαν καινούριο, δεν ήταν-μπορούσες να δείς τους αγκώνες του σακακιού και τα γόνατα στο παντελόνι να γυαλίζουν λίγο.

Κάπου τον ξέρω.

Περπάτησε μερικά μέτρα στον πεζόδρομο. Το πρόσωπο του έδειχνε καθαρό αλλά συνοφρυωμένο. Στο πέτο του σακακιού του ήταν καρφωμένη μια γυαλιστερή καρφίτσα με ένα ασημί σύμβολο πνιγμένο σε μπλέ σμάλτο. Κοντοστάθηκε σε μια βιτρίνα.

Θυμήθηκα! Τον είχα γνωρίσει σε μια τράπεζα, ήταν διευθυντής του καταστήματος. Έτρεχε με χαρτιά στα χέρια, μίλαγε με πελάτες, έδινε εντολές σε ταμίες, εγκρίσεις στο σύστημα, «θα έχουμε τα χαρτιά έτοιμα τη Δευτέρα, πέραστε να υπογράψετε.»

Η βιτρίνα έγραφε «Τζάκποτ 7.500.000». Πήρε μια βαθιά ανάσα. Κοίταξε γύρω, ανακάτεψε λίγο τα μαλλιά του νευρικά και έστρωσε το πέτο με το «παράσημο» της τράπεζας-εργοδότη του. Εβαλε το χέρι στην τσέπη του παντελονιού του, έκανε δυο βήματα και μπήκε στο πρακτορείο.

Σε μερικά λεπτά βγήκε κρατώντας στο χέρι του το λαχείο. Μαζί με αυτό κρατούσε και μερικές δεκαετίες νεοελληνικής ιστορίας.

 

 

Τον Μανώλη τον γνώρισα το 2011 στην πλατεία Συντάγματος, με μια κάμερα στο χέρι ρούφαγε τις πρωτόγνωρες στιγμές που ζήσαμε τότε. Απο εκείνη τη χρονιά συναντηθήκαμε άλλες 2-3 φορές.

Κάθε φορά η κουβέντα περιστρεφόταν γύρω απ’τα πλάνα αυτά. «Πότε θα το δούμε ρε Μανώλη;» 

Πότε θα δούμε τι έγινε τότε; Πότε θα αποκωδικοποιήσουμε πραγματικά τις αληθινές επιδράσεις εκείνης της κινητοποίησης;

Γιατί σήμερα, περισσότερο απο κάθε άλλη φορά, πρέπει να θυμηθούμε τι είμαστε ικανοί να κάνουμε.

 

Την Κυριακή λοιπόν 21 Σεπτεμβρίου στις 21:00, στην Καραγιώργη Σερβίας, κέντρο αγώνα των καθαριστριών, θα προβληθεί το ντοκιμαντέρ: «Άμεση δημοκρατία … Η φράση που δεν τέλειωσε». 

 

Αντιγράφω απο το event στο FB

«Το Μάιο και τον Ιούνιο του 2011, η Αθήνα έγινε το κέντρο του παγκόσμιου ενδιαφέροντος. Στην Πλατεία Συντάγματος συγκεντρώθηκαν άνθρωποι πολύ διαφορετικοί μεταξύ τους, για να διεκδικήσουν την αξιοπρέπεια που του στερούσαν οι κυβερνητικοί «ζητιάνοι» των δόσεων του Διεθνούς Νομισματικού Ταμείου.
Οι άνθρωποι της Πλατείας αυτοοργανώθηκαν και αποπειράθηκαν να ορίσουν βιωματικά την έννοια της Άμεσης Δημοκρατίας.

Το ντοκιμαντέρ του Μανώλη Παπαδάκη παρακολουθεί μέρα με τη μέρα τα συμβάντα της Πλατείας Συντάγματος μέσα από το υποκειμενικό βλέμμα των πρωταγωνιστών της: την αμηχανία, την χαρά και τον ενθουσιασμό των πρώτων ημερών.

Ζει μαζί τους τις πρώτες αυθόρμητες μαζικές συνελεύσεις και τις προσπάθειες να δημιουργηθεί κάτι νέο. Κάτι που δεν ξέρουν ακριβώς τί είναι. Εκεί στην πλατεία ανοίγουν τον δρόμο προχωρώντας.

Καταγράφει την πρωτόγνωρη γιορτή που γίνεται κάθε μέρα στο κέντρο της Αθήνας με ανθρώπους όλων των ηλικιών και την αδυναμία των κατασταλτικών μηχανισμών να κατανοήσουν πώς, αφού τους τσακίζουνε στο ξύλο, και τα χημικά, τη βία , αυτοί βγάζουν τις λύρες και χορεύουν.

Ένα ντοκιμαντέρ που δείχνει έναν λαό, ο οποίος ειρηνικά και ώριμα, ορίζει ξανά- εκεί στην Πλατεία Συντάγματος το νόημα του ενεργού πολίτη.»

 

Η υπόθεση Σακκά είναι χαρακτηριστική της σήψης στην οποία έχει περιέλθει το πάλαι ποτέ σύστημα εξουσιών και διάκρισής τους.  Απο τους μωραϊτάκηδες σε εντεταλμένη υπηρεσία, μέχρι τον βασανισμό Σύριων προσφύγων για να μην ζητήσουν το άσυλο, που βάσει διεθνούς νομοθεσίας δικαιούνται, στη γεμάτη Συνέχεια →

Απ’ ότι διακρίνω, και σύμφωνα με πληροφόρηση απο την ΕΡΤ, στην προσπάθεια να γίνει ένα σχετικό άνοιγμα καθώς και να υπάρχει αντικείμενο για την παρουσία του κόσμου στον χώρο των εγκαταστάσεων της ΕΡΤ καταρτίστηκε πρόγραμμα εκδηλώσεων για όλο το σαββατοκύριακο το οποίο είναι το εξής: Συνέχεια →

Ο Βάλτερ Mπένιαμιν χαρακτηρίζει “Σκουπίδια της Ιστορίας” τις στιγμές της ιστορίας που ξεχάστηκαν ή απωθήθηκαν – εικόνες που δεν ολοκληρώθηκαν και ίσως θεωρούνται αποτυχημένες. Μέσω μίας ποιητικής ανάλυσης των youtube-βίντεο απο τις μέρες της κατάληψης του Συντάγματος 2011, η διάλεξη/performance θέτει ερωτήματα μιντιακής αναπαράστασης και πολιτικής αντιπροσώπευσης αλλά και συλλογικής μνήμης. Η διάλεξη πραγματοποιήθηκε για πρώτη φορά στο συνέδριο Video Vortex στο Πανεπιστήμιο του Lüneburg και γράφτηκε για να παρουσιαστεί στο γερμανικό κοινο. Η επανάληψή της στο Εμπρός είναι ένα πείραμα, με σκοπό να προκαλέσει μία συζήτηση με εσάς: αυτούς που έζησαν εκείνες τις στιγμές και ζουν τη σημερινή καθημερινότητα της Ελλάδας του post-Συνταγματος 2011.

“Σκουπίδια της Ιστορίας”: youtube-βίντεο απο την πλατεία Συντάγματος 2011μία διάλεξη/performance με ντοκουμέντα Πέμπτη 28/03/2013 Θέατρο Εμπρός 18:30

Μαργαρίτα Τσώμου

Η Μαργαρίτα Τσώμου είναι υποψήφια Διδάκτορ στο Πανεπιστημιο του Αμβουργου με θέμα τα κινήματα των Αγανακτισμένων στην Ελλάδα. Εργάζεται σαν αρθρογράφος και καλλιτέχνης στο Βερολίνο. Σχετικές δουλειές της έχουν παρουσιαστεί στο Θέατρο της Volksbühne, Hebbel am Ufer Βerlin, Ressource-Transmediale, Kampnagel Theater Hamburg. Στην Ελλάδα, μεταξύ άλλων, είχε αναλάβει την επιμέλεια του Φεστιβάλ Genderpop 2008, που διοργανώθηκε από το Ινστιτούτο Γκαίτε.

Στον απόηχο της «πολύ σκληρός για να πεθάνει» χθεσινής επιχείρησης της Ελληνικής Αστυνομίας τα σημερινά πρωτοσέλιδα είναι ξεκαρδιστικά. Ο ανυπολόγιστος όγκος σκατών που ταϊζουν τα κεφάλια-λεκάνες των νοικοκυραίων είναι ενδεικτικός της Συνέχεια →

Εσύ που με κοιτάς τώρα, και με διαβάζεις με τα μάτια σου. Ξέρω. Ξέρω πως ζορίστηκες να φτάσεις ως εδώ. Πως ότι και αν συνέβαινε χαμογελούσες μα δεν το κάνεις πια. Ακόμα και μέσα σε τούτη τη βρώμικη πόλη με τα ψηλά τείχη, όταν σήκωνες ψηλά το κεφάλι, χόρταινες ουρανό μα πια δεν κοιτάς πάνω. Είχες αυτή τη μανία να νομίζεις ότι είσαι χωρίς να έχεις ακόμα και όταν όλοι γύρω, σου φώναζαν το αντίθετο. Μα ξεχάστηκες, και χάθηκε η μανία.

Σα φίλος σου μιλάω, βρες τα ξανά αυτά. Όχι δεν φταίνε οι γύρω και τα ζόρια, εσύ φταις. Που πήρες απόφαση να παραδοθείς. Που νιώθεις κουρασμένος. Που ξέχασες ποιος ήσουν και τι σήμαινες. Πρέπει να θυμηθείς ποιος ήσουν και να νιώσεις πάλι τι σημαίνεις. Να γνωρίσεις ξανά αυτόν τον μεγάλο ήρωα μέσα σου. Αυτό το θηρίο που όλα τα βλέπει αγκαλιές και μπορεί ακόμα να χαμογελάσει. Και να του επιτρέψεις να το κάνει. Να του επιτρέψεις να σταματήσει να γκρινιάζει, να του επιτρέψεις να μάθει κι άλλα, να του επιτρέψεις να προσφέρει και να αγαπήσει. Ξανά. Δεν φταίνε οι άλλοι, εσύ φταις που αφήνεσαι.

Σε ξέρω, δεν είσαι κακός ούτε μίζερος. Είσαι μεγάλος και σημαίνεις πολλά. Είσαι εσύ. Για αυτό στα λέω αυτά σα φίλος,  εσένα που με κοιτάς τώρα και με διαβάζεις με τα μάτια σου, μέσα από τον καθρέφτη.