Τον Μανώλη τον γνώρισα το 2011 στην πλατεία Συντάγματος, με μια κάμερα στο χέρι ρούφαγε τις πρωτόγνωρες στιγμές που ζήσαμε τότε. Απο εκείνη τη χρονιά συναντηθήκαμε άλλες 2-3 φορές.

Κάθε φορά η κουβέντα περιστρεφόταν γύρω απ’τα πλάνα αυτά. «Πότε θα το δούμε ρε Μανώλη;» 

Πότε θα δούμε τι έγινε τότε; Πότε θα αποκωδικοποιήσουμε πραγματικά τις αληθινές επιδράσεις εκείνης της κινητοποίησης;

Γιατί σήμερα, περισσότερο απο κάθε άλλη φορά, πρέπει να θυμηθούμε τι είμαστε ικανοί να κάνουμε.

Την Κυριακή λοιπόν 21 Σεπτεμβρίου στις 21:00, στην Καραγιώργη Σερβίας, κέντρο αγώνα των καθαριστριών, θα προβληθεί το ντοκιμαντέρ: «Άμεση δημοκρατία … Η φράση που δεν τέλειωσε». 

Αντιγράφω απο το event στο FB

«Το Μάιο και τον Ιούνιο του 2011, η Αθήνα έγινε το κέντρο του παγκόσμιου ενδιαφέροντος. Στην Πλατεία Συντάγματος συγκεντρώθηκαν άνθρωποι πολύ διαφορετικοί μεταξύ τους, για να διεκδικήσουν την αξιοπρέπεια που του στερούσαν οι κυβερνητικοί «ζητιάνοι» των δόσεων του Διεθνούς Νομισματικού Ταμείου.
Οι άνθρωποι της Πλατείας αυτοοργανώθηκαν και αποπειράθηκαν να ορίσουν βιωματικά την έννοια της Άμεσης Δημοκρατίας.

Το ντοκιμαντέρ του Μανώλη Παπαδάκη παρακολουθεί μέρα με τη μέρα τα συμβάντα της Πλατείας Συντάγματος μέσα από το υποκειμενικό βλέμμα των πρωταγωνιστών της: την αμηχανία, την χαρά και τον ενθουσιασμό των πρώτων ημερών.

Ζει μαζί τους τις πρώτες αυθόρμητες μαζικές συνελεύσεις και τις προσπάθειες να δημιουργηθεί κάτι νέο. Κάτι που δεν ξέρουν ακριβώς τί είναι. Εκεί στην πλατεία ανοίγουν τον δρόμο προχωρώντας.

Καταγράφει την πρωτόγνωρη γιορτή που γίνεται κάθε μέρα στο κέντρο της Αθήνας με ανθρώπους όλων των ηλικιών και την αδυναμία των κατασταλτικών μηχανισμών να κατανοήσουν πώς, αφού τους τσακίζουνε στο ξύλο, και τα χημικά, τη βία , αυτοί βγάζουν τις λύρες και χορεύουν.

Ένα ντοκιμαντέρ που δείχνει έναν λαό, ο οποίος ειρηνικά και ώριμα, ορίζει ξανά- εκεί στην Πλατεία Συντάγματος το νόημα του ενεργού πολίτη.»

Μόλις μου ήρθε με mail:

Ο Βάλτερ Mπένιαμιν χαρακτηρίζει “Σκουπίδια της Ιστορίας” τις στιγμές της ιστορίας που ξεχάστηκαν ή απωθήθηκαν – εικόνες που δεν ολοκληρώθηκαν και ίσως θεωρούνται αποτυχημένες. Μέσω μίας ποιητικής ανάλυσης των youtube-βίντεο απο τις μέρες της κατάληψης του Συντάγματος 2011, η διάλεξη/performance θέτει ερωτήματα μιντιακής αναπαράστασης και πολιτικής αντιπροσώπευσης αλλά και συλλογικής μνήμης. Η διάλεξη πραγματοποιήθηκε για πρώτη φορά στο συνέδριο Video Vortex στο Πανεπιστήμιο του Lüneburg και γράφτηκε για να παρουσιαστεί στο γερμανικό κοινο. Η επανάληψή της στο Εμπρός είναι ένα πείραμα, με σκοπό να προκαλέσει μία συζήτηση με εσάς: αυτούς που έζησαν εκείνες τις στιγμές και ζουν τη σημερινή καθημερινότητα της Ελλάδας του post-Συνταγματος 2011.

“Σκουπίδια της Ιστορίας”: youtube-βίντεο απο την πλατεία Συντάγματος 2011μία διάλεξη/performance με ντοκουμέντα Πέμπτη 28/03/2013 Θέατρο Εμπρός 18:30

Μαργαρίτα Τσώμου

Η Μαργαρίτα Τσώμου είναι υποψήφια Διδάκτορ στο Πανεπιστημιο του Αμβουργου με θέμα τα κινήματα των Αγανακτισμένων στην Ελλάδα. Εργάζεται σαν αρθρογράφος και καλλιτέχνης στο Βερολίνο. Σχετικές δουλειές της έχουν παρουσιαστεί στο Θέατρο της Volksbühne, Hebbel am Ufer Βerlin, Ressource-Transmediale, Kampnagel Theater Hamburg. Στην Ελλάδα, μεταξύ άλλων, είχε αναλάβει την επιμέλεια του Φεστιβάλ Genderpop 2008, που διοργανώθηκε από το Ινστιτούτο Γκαίτε.

Πολύς ο ντόρος τις τελευταίες μέρες για παρελάσεις, εκλογές, στρατόπεδα συγκέντρωσης και την αριστερά, την όποια αριστερά, και τον ρόλο της.

Παίζουμε με τις εντυπώσεις ενώ σιγά σιγά και με τέχνη οι «παίχτες» της επικοινωνίας μας κάνουν και χάνουμε την ταμπακιέρα απο το βλέμμα μας. Την ταμπακιέρα των μνημονίων, του επαχθούς και επονείδιστου δανεισμού βασισμένου σε κάλπικα στοιχεία. Την ταμπακιέρα της επιβαλλόμενης μακράς λιτότητας που δεν είναι τίποτα άλλο παρά ένα εναλλακτικός της κατανάλωσης μηχανισμός μεταφοράς κεφαλαίων απο τις τσέπες των πολιτών στα ταμεία των τραπεζών.

Παράλληλα συνεχείς οι βολές απο τα μέσα και τους πολιτικά και νομικά υπεύθυνους για τα παραπάνω, στην αριστερά των «συγκρούσεων» της «ευθύνης 30 χρόνων» και λοιπές αρλούμπες εντυπωσιασμού. Για ποια αριστερά μιλάνε όλοι αυτοί λοιπόν? Αφού τα έχουμε ξαναπεί.

Μιλάνε για αυτή την αριστερά που θέλουν να συνεχίσει να υπάρχει με τον τρόπο που υπάρχει, ένα συνοθύλευμα ανθρώπων με ελάχιστες διαφορές σε συνεχή διάσπαση βασισμένη σε αυτές τις ελάχιστες διαφορές, ώστε να κινδυνολογούν εμφανίζοντάς την ανεύθυνη στον μέσο νοικοκύρη και ανίκανη να δώσει λύσεις στα προβλήματα του. Μιλάνε για αυτή την αριστερά την οποία θέλουν να φέρνουν ως παράδειγμα προς αποφυγή και ως έναν εχθρό της κοινωνίας και του κράτους. Βλέπεις η δημιουργία εχθρών είναι η καλύτερη πρακτική όταν θες να κρυφτείς εσύ, ο πραγματικός εχθρός. Ο εχθρός που όχι μόνο δεν είναι προ των πυλών, αλλά είναι εντός και τρέφεται απο τα απομεινάρια μας. Μαζί με την αριστερά και η μετανάστευση αποτελούν πρώτης τάξης εχθρούς πολλές δεκαετίες τώρα σε αυτη την αγέλη κατσαπλιάδων που έχουν κατσικωθεί στον τράχηλο του «Έλληνος» που κατα τ’αλλα ζυγό δεν υπομένει.

Μα τι σκατά πια. Το να σέβεσαι την ανάγκη του διπλανού σου όποια κι αν είναι η καταγωγή του ή η εθνικότητα του, να τον βοηθάς, να του δείχνεις αλληλεγγύη, να αντιτίθεσαι στο άδικο και την κλοπή, να μη θες να συμμετέχεις σε αυτό το ανθρωποβόρο οικονομικό σύστημα, δεν σε κάνει αριστερό. Σε κάνει άνθρωπο. Το να μη θες να γίνεις υποκατάστημα τράπεζας αλλά να παραμείνεις κράτος, να θες ισονομία και δικαιοσύνη δεν σε κάνει αριστερό, μα σκεπτόμενο πολίτη. Αλλά ξεχνάω πως κανείς απο το κατσαπλιαδαίϊκο δεν θέλει σκεπτόμενους πολίτες. Θέλει ζελεδιασμένα μυαλά να τηλεκατευθύνονται με τις οθόνες και του λόγους που ο ένας αναιρεί τον άλλο χάριν εντυπωσιασμού.

Ας αφήσουμε λοιπόν τα περι αριστεράς και ας σταματήσουμε να αναμασούμε τις αρλούμπες που μας ποτίζουν. Ας ανοίξουμε τα μάτια και τα αυτιά μας να δούμε πίσω απ΄τις λέξεις. Η ταμπακιέρα δεν πρέπει να ξεχνιέται. Ούτε να κρύβεται μέσα σε εθνικοπατριωτικές κορώνες και κινδυνολογίες. Κι αν προσπαθεί μην την αφήνουμε. Απαίτηση είναι το κράτος δικαίου, το κράτος πρόνοιας, η ισονομία, η απονομή δικαιοσύνης. Όσοι συνέβαλλαν στον επαχθή δανεισμό πρέπει να δικαστούν. Όσοι τους υποστήριξαν είναι συνεργοί. Όσοι τους αφήσαν να το κάνουν επίσης.

Η σελίδα θα αλλάξει μόνο αν αποδοθεί δικαιοσύνη, αν ξεκολλήσουμε απο την ηλιθιότητα του «ηθικού συλλογικού χρέους» και αρνηθούμε τη συνέχεια εξυπηρέτησης των δανείων και τη σύναψη νέων, αν αλλάξουμε άρδην το σύνταγμα και το κάνουμε πιο συγκεκριμένο και σύγχρονο, αλλάζοντας ταυτόχρονα το πολιτικό σύστημα και τα πρόσωπά του. Αυτά θα είναι η βάση για το μετά. Το μετά της παρέμβασης στην κεντρική τράπεζα, το μετά της παρέμβασης στο ίδιο το νομισματικό μας σύστημα. Χωρίς την απελευθέρωση αυτού, σελίδα δεν αλλάζει.

Αυτή είναι η ταμπακιέρα και δεν είναι αριστερή. Είναι λογική.

Υ.Γ. Ξέρω πως πολλοί θα αρχίσουν να με ρωτάνε κατα την προσφιλή τους συνήθεια διάφορα του τύπου «και πως θα υπάρξει ανάπτυξη χωρίς λεφτά, και πως θα αντιμετωπίσουμε την απομόνωση απο τις αγορές» και διάφορες τέτοιες παπάρες. Θα πω μόνο: Spare me the bullshit, will you?

Κλάψ ξανά.

Τα κακά Ματ μας κάνανε ντα για άλλη μια φορά. Κλαψουρίζουμε για την καταστολή και τα χημικά. Δηλαδή τι περιμένεις αγαπητέ μου μεσοπρόθεσμε μελλοντικέ έφεδρε συμπολίτη? Να σε υποδεχτούν με ανοιχτές αγκάλες? Αυτή είναι η δουλειά τους να φυλάν τα αφεντικά τους (κάνει και ρίμα).

Μετά από κάθε μπολ ρουμ πάρτυ με τους -στο μέλλον εκτός κοινωνίας- αστυνομικούς της πλάκας, κυκλοφορούμε φώτο, βίντεα και μεμοραμπίλια των «εκδηλώσεων». Τη στιγμή που συμβαίνουν δε τα μεταδίδουμε όλοι, του γράφοντος μη εξαιρουμένου, λες και είναι παγκόσμια πρώτη. Γουστάρουμε την ίντριγκα και τις εικόνες της μανούρας. Έχουμε εθιστεί. Δεν διαφωνώ με την ενημέρωση μια που τα mainstream μέσα σιωπούν σαν τσιπούρες. Αλλά με πιάνει ένας φόβος.

Φοβάμαι πως σαν πρεζάκια της αδρεναλίνης ξεχνάμε γιατί είμαστε εκεί. Μετά το ξεχνάμε δύο φορές αναλωνόμενοι στις εικόνες χωρίς συναίσθηση. Σηκώνουμε τον πήχη του θυμού και ρίχνουμε τον πήχη της σκέψης. Ξεχνάμε οτι αυτό θέλουν. Να εκτονωθούμε πάνω στους αδαείς ρομποκόπηδες.

Τους τελευταίους μήνες έγινε το σήριαλ της ζωής μας, βγήκαμε από το γυαλί ξαφνικά και μεταφέραμε την δράση του στο δρόμο χωρίς την στοιχειώδη σκέψη και τακτική. Hit and run.

Πρέπει να σκεφτούμε. Δεν είμαστε εκεί για να ταΐζουμε ιστορίες καφενείου τους μπάτσους.

Είμαστε εκεί για να διεκδικήσουμε ένα καλύτερο μέλλον.

Λίγη τροφή για σκέψη γαμώ την τηλεόραση και τα σήριαλ μέσα.

Το βράδυ της 27ης Σεπτεμβρίου λοιπόν ξαναζήσαμε απείρου κάλλους στιγμές. Δεν θα σταθώ σε αυτό όμως. Θα σταθώ στην συγκέντρωση των συνοριοφυλάκων (που οι περισσότεροι από αυτούς υπηρετούν αποσπασμένοι σε μεγάλες πόλεις άσχετες με σύνορα) και των ειδικών φρουρών.

Εκτός του ότι τα γελοία αυτά υποκείμενα δήλωσαν σε όσους πλησίασαν μέσω της περιφρούρησής τους ότι η διαμαρτυρία ήταν μόνο για ενστόλους, λες και οι υπόλοιποι είναι μαλάκες παρακατιανοί που ήταν εκεί να κάνουν χαβαλέ, συμπεριφέρονταν λες και ξαφνικά οι πύλες του παραδείσου της αντίδρασης άνοιξαν μόνο για αυτούς και όλοι οι υπόλοιποι ιδέα δεν έχουν γιατί δεν προσβάλλει τις ζωές τους κανείς.

Οι αδαείς αγράμματοι αυτοί ένστολοι λοιπόν μοίραζαν ένα, απούσης αισθητικής, φυλλάδιο το οποίο έλεγε τα εξής, τα οποία και χρήζουν σχολιασμό ένα προς ένα:

Ζητούμε (έλεγε πάνω πάνω)

1. Την κατάργησητων αναδρομικών των των νέων εισπρακτικών μέτρων από 01/01/2011 και την επιστροφή των κρατήσεων που πραγματοποιήθηκαν στην τρέχουσα μισθοδοσία.

Τι λέτε ρε μαλάκες? Σοβαρά? Ξαφνικά ξυπνήσατε? Τόσο καιρό διαδηλώνει ο κόσμος και εσείς ως άλλοι ράμποι και ρομποκόπηδες κυνηγάτε και ξυλοκοπείτε γυναίκες και γέρους και παιδιά, και ξαφνικά σφιχτήκατε? Που σας κόψανε τα μισθά?

2. Τον καθορισμό κατώτατου μισθού επιβίωσης του αστυνομικού και θεσμοθέτησή του απο τη Βουλή των Ελλήνων.

Τι λέτε ρε μαλάκες ξανά? Τόσα χρόνια φωνάζουμε για μισθούς αξιοπρέπειας και εμφανίζεστε εσείς να κάνετε τί? Την πρεμιέρα? Τόσα χρόνια είστε απέναντί μας όταν τα φωνάζουμε αυτά και τώρα μας έρχεστε με φυλλαδιάκια να προπαγανδίσετε τον «δίκαιο» αγώνα σας? Βγάλτε τα παντελόνια που φοράτε και βάλτε πουά φούστες και παγαίντε μαζέψτε το τόπι κανενός πειρατή.

3. Την αναστολή των δόσεων των στεγαστικών δανείων όλων των εμπορικών τραπεζών και των δανείων του Ταχυδρομικού Ταμιευτηρίου μέχρι το χρονικό σημείο που θα θεωρηθεί ασφαλές για τους συναδέλφους.

Τι λέτε ρε μαλάκες τρις?  Ποίοι είστε εσείς που απαιτείτε αναστολή δόσεων έναντι μιας κοινωνίας που σφαδάζει? Μόνο για πάρτη σας? Για το χρονικό σημείο που θα θεωρηθεί ασφαλές? Ποια είναι η ασφάλεια  που ευαγγελίζεστε ρε τυχαίοι ανθυπάνθρωποι? Η ασφάλεια ανθρώπων με οικογένειες που με την συμβολή σας καταλύεται καθημερινά? Η νομίζετε ότι δεν ξέρουμε με τι προνομιακούς όρους έχετε πάρει αυτά τα δάνεια μόνο και μόνο λόγω της ιδιότητάς σας?

4. Το ξεπάγωμα όλων των μισθολογικών προαγωγών των ενστόλων.

Αλήθεια? Ξέρετε τι σημαίνει να έχει στραβώσει η σπονδυλική σου στήλη απ’ τα θρανία 10 χρόνια και να πηγαίνεις για δουλειά με 600 ευρώ μισθό? Πώς να το ξέρετε αφού το μόνο θρανίο που γνωρίσατε ήταν αυτό που σας ερχόταν στο κεφάλι όταν πηγαίνατε σχολείο και αποφασίζατε να γίνετε μπάτσοι για να εκδικηθείτε τις φάπες που έχετε φάει.

5. Την άρση των διατάξεων που θεσμοθετήθηκαν με τον «μυστικό» Π.Δ. του 85/2011

Σας χαλάνε και οι αλλαγές στις μετατάξεις σαν γνήσιοι συνδικαλισταράδες που είστε. Δεν σας χάλασε όμως που τόσα χρόνια παίρνατε αποσπάσεις και μετατάξεις φυλάσσοντας τα γομάρια της βουλής και τους παρατρεχάμενους τους.

Το δε αποκορύφωμα του εντύπου είναι στο εξής τσιτάτο: Για έναν αστυνομικό με αξιοπρέπεια, για μια κοινωνία ασφαλή.

Δηλαδή αν εμείς είμαστε καλά και αξιοπρεπείς και η κοινωνία θα είναι ασφαλής. Αν όχι, επιφυλασσόμεθα. Άλλη ανάγνωση είναι οτι εμείς να είμαστε αξιοπρεπείς και οι υπόλοιποι να κόψουν τους λαιμούς τους. Ο κώλος μας να είναι καλά δηλαδή.

Τα μικρά μπλε σκουληκάκια δεν έχουν καταλάβει πως ο κόσμος που σνομπάρουν εκτός υπηρεσίας και βαράνε εν ώρα της, αντιδράει και διαδηλώνει και για αυτούς και τις οικογένειες τους (Ομολογουμένως πολλοί χωρίς καν να το συνειδητοποιούν). Δεν έχουν καταλάβει πως είναι μέρος της κοινωνίας και θα πρέπει να αρχίσουν να ανησυχούν όταν η κοινωνία δεν θα τους θεωρεί ως τέτοιο.

Όσο κοιτάνε μόνο τον κώλο τους όμως και αδιαφορούν επιδεικτικά για τις ανάγκες της κοινωνίας αυτό σύντομα θα γίνει. Τότε να τους δω.

Γραμμένο στα μαύρα κατάστιχα το μέλλον του μάταιου τούτου κόσμου μας γνέφει περιεκτικά απο την άκρη του γκρεμού. Όχι? Πολύ απαισιόδοξο?

Ανεχτήκαμε δεκάδες χρόνια και πολλές γενιές να μας κοροϊδεύουν και να βολευόμαστε. Δομήσαμε με τα λάθη και τις παραλείψεις μας ένα αδηφάγο σύστημα που μας έκανε νούμερα και εμείς χειροκροτήσαμε. Το φτιάξαμε έξυπνο και διαχειριστικό. Να μας προβλέπει και να εκμεταλλεύεται τις αδυναμίες μας. Του δώσαμε τον κόσμο μας στο πιάτο, και αυτό ως σοφό που είναι τον πήρε και τον έκανε χαρτονομίσματα, κάρτες, δάνεια, και επίπλαστη ευημερία. Και μας έβαλε μέσα στα σπλάχνα του να αγοράζουμε να τρώμε να χέζουμε και να κοιμόμαστε νομίζοντας πως ζούμε.

Του φτιάξαμε και σταθερά θεμέλια στηρίζοντας δέκα-είκοσι φαμίλιες με την ματαιοδοξία ότι παίρνουμε κάτι από αυτό που νομίζαμε λάμψη και δύναμή τους. Κόκκαλης, Βαρδινογιάννης, Λάτσης, Δαυίδ, Λαυρεντιάδης, Πατέρας, Νταϊφάς, Κυριακού, Μπόμπολας, Αλαφούζος, Βγενόπουλος. Γνωστοί όλοι από τις δραστηριότητες τους πάνω και κάτω απ’ τα τραπέζια. Και εμείς εκεί να στηρίζουμε, να αγοράζουμε, να χειροκροτούμε, να νιώθουμε μέρος της ομάδας των δυνατών.

Για κολλητικό υλικό χρησιμοποιήσαμε το σάλιο που μας έτρεχε στις κατουρημένες ποδιές των πολιτικάντιδων που έταζαν από δουλειά μέχρι σωτηρία. Έτσι κολλήσαμε όλα τα τουβλάκια του συστήματος. Γερά. Με τα οξέα του στομαχιού μας που αγκομαχούσαν να χωνέψουν τα σκατά που μας τάιζαν τόσα χρόνια. Και τρυπούσαν και το μέσα μας προσπαθώντας.

Έτσι το φτιάξαμε το σύστημά μας. Με το ποίοι είμαστε εμείς. Έρχεται 3 Σεπτεμβρίου και οι δρόμοι μας περιμένουν, να ζητήσουμε συγνώμη από τους εαυτούς μας και τους γύρω μας και να αλλάξουμε. Όχι τον κόσμο. Δεν θα αλλάξουμε εμείς τον κόσμο, έχουμε όμως μια ευκαιρία να αλλάξουμε τους εαυτούς μας.

Άρθρο του MorganSBailey

Ένα από τα φαινόμενα που έφερε μαζί της η όχι και τόσο νέα κατάσταση στην Ελλάδα είναι και το, ας πούμε κίνημα, των «Αγανακτισμένων». Ένα φαινόμενο που από τις πρώτες του μέρες δέχτηκε σωρεία κριτικής και προβολής πανταχόθεν. Κάποιοι προσπάθησαν να το οικειοποιηθούν, κάποιοι προσπάθησαν να ταυτιστούν αλλά απογοητεύθηκαν, κάποιοι το απέρριψαν ως ανερμάτιστο, άλλοι ως ένα πυροτέχνημα του ελληνικού θυμικού, πολλοί –εκ των έσω μάλιστα- κατέδειξαν τη συμμετοχή ομάδων που κινούνται στα όρια της νομιμότητας, ή πέρα από αυτά.

Το είδαμε επίσης να εκφυλίζεται, με τον όρο «αγανακτισμένος» να γίνεται της μόδας, με μια διάθεση περιφρονητική, ή απλώς ελαφρά χιουμοριστική. Και γράφω το «είδαμε», γιατί αναφέρομαι στην τηλεόραση, η οποία έπαιξε πολύ καλά το ρόλο της στον εκφυλισμό της λέξης. Όπως ο δυτικός ‘πολιτισμός’ έχει ήδη εκφυλίσει έννοιες όπως η επανάσταση (βλέπε «επαναστατικές» κρέμες νυχτός κλπ), έτσι είδαμε προσωπικότητες – φιάλες κενές περιεχομένου της τηλεόρασης να δηλώνουν «αγανακτισμένοι», όπου η κάθε Βασίλω είδε γάμο και χαρά στην πλατεία Συντάγματος, αντί της οργής και της αγανάκτησης.

Από ανθρώπους των περισσότερων ιδεολογικών χώρων ακούσαμε την απόλυτα δικαιολογημένη άποψη ότι δεν μπορεί, όλοι αυτοί που μαζεύονται εκεί πέρα καθημερινά να είναι άμοιροι ευθυνών. Τόσες χιλιάδες κόσμου, ούτε ένας δε διατήρησε πελατειακές σχέσεις με πολιτικούς άρχοντες, ούτε ένας δεν έβαλε βύσμα στο στρατό, ούτε ένας δεν ψήφισε την παρούσα κυβέρνηση;

Όπως και να ‘χει, από τις πρώτες μέρες η «πλατεία» χωρίστηκε στα δύο. Άλλωστε το έχουμε το βίτσιο να χωριζόμαστε σε ορεινούς και πεδινούς από καταβολής νεοελληνικού κράτους. Η «κάτω πλατεία», ακριβώς γιατί άφησε τις μούντζες και τα συνθήματα προς αναζήτηση σταθερών ιδεολογικών βάσεων και αιτημάτων, έχει ένα προνόμιο: της εξάπλωσης. Διότι μπορείς να μουντζώνεις μόνο στο χώρο μπροστά στη Βουλή, αλλά οι ιδέες δε χρειάζονται χώρο, χρειάζονται γόνιμα μυαλά.

Και όταν αδειάζεις την πλατεία με τακτικές άλλων εποχών, έχεις επίσης, πεισμωμένα μυαλά.

To παρακάτω είναι ένα mail που εστάλη σε όλες οι ομάδες υποστήριξης της Λαϊκής Συνέλευσης Πλατείας Συντάγματος από μια 18χρονη φίλη που ήταν το Σάββατο στη Μαδρίτη.

Η 23η Ιουνίου στη Mαδρίτη, ήταν μια συγκλονιστική εμπειρία και και οι στιγμες που έζησα εκεί θα μείνουν αναμνήσεις μιας ζωής. Ισπανοί από όλοι τη χώρα, μετα από εξαντλητική πορεία είκοσι, εικοσιπέντε, τριάντα ημερών, περνόντας από χωριά και πόλεις και κάνοντας παντού συνελεύσεις, κατέληξαν όλοι πανηγυρικά στην πρωτεύουσα. Το βράδυ έγινε η είσοδος και η υποδοχή όλων των «Αγανακτισμένων Πορειών» στην Puerta del Sol, που πλημμύρισε απο ενθουσιασμό και συγκίνηση.
Εγώ, στεκόμουν κι έβλεπα το πλήθος κατα την είσοδό του στην Πλατεία, σαν να βρισκόμουν σε άλλη διάσταση. Όλοι όσοι έφταναν φώναζαν συνθήματα, έκλαιγαν, χοροπηδούσαν, αγκαλιάζονταν μεταξύ τους, αγκάλιαζαν τον κόσμο που τους περίμενε…Έμοιαζαν να μην μπορούν να πιστέψουν ότι επιτέλους είχαν φτάσει στη Μαδρίτη για να ενωθούν εκεί με μια ολόκληρη χώρα! Εγώ, αν και γενικά δύσκολα συγκινούμαι, μπροστά σε αυτό το θέαμα άρχισα να κλαίω χωρίς να μπορώ να σταματήσω.
Πλησίασα τον κόσμο. Τα συναισθήματα και η ενέργεια στην ατμόσφαιρα ήταν τόσο δυνατά που όλοι νιώθαμε δυνατοί και ανίκητοι. «Απο πού έρχεσαι;» ρωτούσε κάποιος. «Απο την Βαλένθια» «Εμείς ερχόμαστε απ’ την Αλμέρια. Περπατάμε 28 μέρες». Έβλεπα πρόσωπα φωτισμένα με μάτια βουρκωμένα. Αγκάλιαζα σφιχτά ανθρώπους που έβλεπα για πρώτη φορά σαν να είμαστε αδέλφια, γελάγαμε και κλαίγαμε, φιλιόμασταν… Όταν έλεγα πως είμουν απο την Ελλάδα, με ξαναγκαλιάζανε ακόμα πιο δυνατά, με τόσο ενθουσιασμό και χαρά που με αφήναν συγκλονισμένη. «Απο την Ελλάδα!!! Παιδιά, η φίλη εδώ έρχεται από την Ελλάδα!!» φώναζαν ο ένας στον άλλον. Όταν είπα σε έναν Μαδριλένο ότι ήμουν από την Αθήνα με άρπαξε στην αγκαλιά του και για αρκετή ώρα έμεινε να κλαίει στον ώμο μου.
Η στιγμή ήταν μαγική! Όλη η πλατεία και οι γύρω δρόμοι ήταν γεμάτοι απο κόσμο τόσο που δεν μπορούσες να περάσεις. Όλοι προσπαθούσαμε να χωρτάσουμε τη μαγική αυτή στιγμή που ζούσαμε. Καθίσαμε όλοι κάτω για να αρχίσει η συνέλευση. Εγώ κάθισα με μια παρέα από Βάσκους, και σαν να γνωριζόμασταν απο καιρό μου έδιναν να πιώ από την μπύρα τους και απολαμβάναμε όλοι μαζί την στιγμή. Μίλησαν άνθρωποι από κάθε γωνία της ισπανίας μοιράζοντας τις εμπειρίες τους και τα όνειρά τους. Ο καθένας είχε διανύσει τόσα χιλιόμετρα με τις λέξεις «αλληλεγγύη, αξιοπρέπεια, δικαιοσύνη» στα χείλη. Τώρα, απο τόσο πολλούς ανθρώπους ενωμένους, οι λέξεις αυτές βροντοφωνάζονταν δυνατά κι ανέβαιναν ψηλά στον ουρανό.
Όταν έγινε η απευθείας σύνδεση με το Σύνταγμα από την Αθήνα, όλοι άρχισαν να ορίονται και να φωνάζουν δυνατά το σύνθημα «ΟΛΟΙ ΕΙΜΑΣΤΕ ΕΛΛΗΝΕΣ». Πάλι δεν μπόρεσα να συγκρατήσω τα δάκρυά μου και αναρωτιόμουν από μέσα μου γιατί να πρέπει να βασανίζονται και να έρχονται σε σύγκρουση οι λαοί του κόσμου που στην πραγματικότητα δεν έχουν τίποτα να χωρίσουν και τόσο αγαπιούνται…
Νιώθω πραγματικά πολύ τυχερή που βρισκόμουν εκεί αυτή τη μέρα. Τέτοιες στιγμές σε κάνουν να συνειδητοποιήσεις πόση είναι η αποφασιστικότητα του ανθρώπου και πως όλοι είμαστε στην πραγματικότητα μαζί. Για αυτό τώρα πια πιστεύω ακράδαντα στο ότι μπορεί να έρθει η αλλαγή. Για αυτό θα συνεχίσω να αγωνίζομαι για να έρθει η αλλαγή. Γιατί όταν βλέπω τόσο ωραίους και δυνατούς -απο κάθε άποψη- ανθρώπους, δεν μπορώ παρα να ακολουθήσω, δίνοντας στην προσπάθεια τον εαυτό μου.

Είναι πολύ της μόδας τώρα τελευταία όπως έχω ξαναγράψει η εύκολη κριτική. Τελευταίο της καμάρι, που πολλοί «έγκριτοι» αρθρογράφοι και «ειδικοί» συμπολίτες μας χρησιμοποιούν, είναι το «Δεν υπάρχει πρόταση από την πλατεία-τις πλατείες.»

Τι θέλεις αγαπημένε μου συμπολίτη, γείτονα, αδερφέ? Να σου φέρουν κάτι έτοιμο? Δεν μπορείς να πάρεις την ευθύνη του να μιλήσεις, να διαβουλευτείς, να συνθέσεις? Και πες ότι δεν σε έμαθαν.  Δεν πιστεύεις ότι είναι ώρα να αρχίσεις να μαθαίνεις? Δεν καταλαβαίνεις πόσο σημαντικός είσαι?

Να σου θυμίσω πως όλες αυτές οι έτοιμες προτάσεις σε έφεραν μέχρι εδώ.

Γιατί συνεχίζεις να αντιμετωπίζεις τον εαυτό σου όπως σε αντιμετωπίζουν τόσα χρόνια αυτοί που σε πούλησαν? Γιατί αντιμετωπίζεις τον εαυτό σου σαν ένα άβουλο ον, που απλά θα μασήσει στο επόμενο πολιτικό τερτίπι που θα πάνε να του πουλήσουν?

Νομίζεις ότι επειδή πέρασαν κάποια από τα συμφωνημένα σχέδια τους θα σε αφήσουν ήσυχο? Γελιέσαι. Αν δεν κάνεις κάτι θα σε εξαφανίσουν. Και σένα και τα παιδιά σου.

Είναι ώρα να καταλάβεις ποιος είσαι και τι ρόλο παίζεις σε αυτή τη κοινωνία. Είναι ώρα να αναλάβεις τις ευθύνες σου. Ξεβολέψου. Κατέβα σε μια ρημαδοπλατεία και πάρε και άλλους μαζί σου. Η πρόταση θα φτιαχτεί εκεί. Από όλους μας.